Zrobiłam coś głupiego.

Tego wieczoru umówiłam się z mamą na niewinne podcięcie końcówek. Finalnie ścięłyśmy ich nieco więcej niż planowałyśmy — do piersi. Wszystko spoko, jednak pokusiłam się o coś jeszcze.

— Mamo, dawaj zaszalejmy, zróbmy mi grzywkę!

I stało się. Mam grzywkę inspirowaną zdjęciem poniżej. Może nie prezentuje się tak dobrze, bo w odróżnieniu jestem blondynką, mam proste włosy, a grzywka zawija się do środka, a nie na zewnątrz. Jednak jeszcze mam czas, by z nią kombinować.
Póki co, cieszę się, że to zrobiłam. Jakoś tak lżej mi na duchu po ostatnich wydarzeniach w moim życiu. Efekt mnie w pełni nie zadowala, ale uparcie myślę sobie „kiedyś musiało to nastąpić”. Mimo wszystko wybrałam najlepszy moment, bo do wakacji włosy zdążą mi odrosnąć, a teraz nie zapowiada się, bym często opuszczała dom! 🤪

W związku z moją „przygodą”, możecie opowiedzieć pod tym wpisem swoje szaleństwa z włosami. Chyba, że takowych nie posiadacie — opowiedzcie, do czego innego szalonego ostatnio zdarzyło Wam się posunąć! 💇🏼‍♀️

Dobrej nocy, moi Drodzy!
Julia

Według moich zapowiedzi udostępniam Wam kącik kulturowy podsumowujący moje ostatnie miesiące! 🐝

♟SALA KINOWA — SERIALE:
— Pod koniec lutego zabrałam się za zachwalanych „BRIDGERTONÓW”. Sam serial jakoś szczególnie mnie nie zachwycił. Raczej nie należę do osób zafascynowanych epoką gregoriańską, więc może stąd takie, a nie inne odczucia.
Z minusów stanowczo odrzucił mnie przesyt intymnych scen (pewnie ci, którzy widzieli, doskonale wiedzą, o czym mówię). Natomiast z pozytywów moją uwagę przykuła oryginalna ścieżka dźwiękowa! Bardzo mi się spodobała ta klasyczna interpretacja współczesnej muzyki.
Z kolei sceny, które serducho rozgrzały mi najbardziej, to te, które ukazywały bliskość relacji między rodzeństwem Bridgertonów. Ten motyw rodziny jednak miał dla mnie największe znaczenie. Sam wątek Lady Whistledown pozostawię, bo właściwie wobec niego utrzymuję lekkie rozczarowanie.

— „GINNY & GEORGIA”, czyli kolejny serial, który obejrzałam z powodu rozgłosu i ogromu pozytywnych opinii. Nie mogę powiedzieć, że się zawiodłam, bo właściwie to już na wstępie spodziewałam się po nim takiej infantylności i przerysowania — w końcu to serial kierowany do nastolatek! Dlatego też potraktowałam to jako coś w sam raz na odmóżdżenie. I niby wszystko w porządku, ale ta przerażająca prędkość rozwoju akcji, prędkość wzrastania uczuć — no tak się nie robi, nooo! 😩
Wszystko odebrałam jako taką jedną wielką sztuczność. Jednak zdecydowałam, że będę usprawiedliwiać to faktem, iż pewnie taki był zamysł i młodszym osobom się to podoba.

— „SKINS”, czyli serial, który wybawi mnie, zanim zdąży przylegnąć do mnie miano krytykantki. Na wstępie dodam, że widzę olbrzymie podobieństwo do „SKAM” (może ktoś, kto widział jedno, sięgnie po drugie). Opowiada on o grupce nastolatków zamieszkujących dzielnice Bristolu. Głównie obserwujemy ich zmagania z problemami będącymi nieodłącznym elementem dojrzewania. Nie jest zaskoczeniem to, iż tło akcji stanowi intensywne imprezowanie, narkotyki i alkohol, ale moim zdaniem jest to tak autentycznie przedstawione, że ogląda się bardziej z zainteresowaniem, a niekoniecznie z odrzuceniem.
W przeciwieństwie do „Ginny & Georgia” relacje wynikają naturalnie. Przyjaźń i miłość to ewidentnie największy atut tej producji. W momentach gdy bohaterowie stają się uczestnikami drastycznych zdarzeń, na wierzch wypływa siła ich więzi, co najlepiej opisałabym Wam zdjęciem moich mokrych polików.
Minus jest taki, że ta grupa dorastającej młodzieży nie jest stała. Na każdą „generację” poświęcone są dwa sezony. Aktualnie pożegnałam się z drugą grupą młodych Brytyjczyków i powiem tyle, że serce cholernie boli przy takich rozstaniach — ale to wiadomo nie od dziś!

♟SALA KINOWA — FILMY:
O serialach było sporo, więc w filmach ograniczę się do jednej pozycji.
— „MALCOLM & MARIE” — czarno-biały film, dwojga aktorów, jedno miejsce akcji — wbrew pozorom tylko tyle wystarczy, bym się zakochała. Cała estetyka tej produkcji, aktorzy, DIALOGI to według mnie dzieło sztuki. Miałam takie poczucie, że wszystko jest tam „w nienagannym ładzie”, który tworzy pole do popisu kłócącej się parze.
Szczerze mówiąc, mogłabym zachwalać ten film bez końca, a jednocześnie czuję się z tym dziwnie, bo uważam, że większości ludzi znudziłoby się półtoragodzinne podglądanie sprzeczek młodej pary. Podsumuję powiedzeniem, że „o gustach się nie dyskutuje” i zasugeruję, żebyście sami spróbowali podejść do tej produkcji.

♟PÓŁKA NA KSIĄŻKI:
— Ostatni czas nie sprzyjał mi czytaniu książek. Zaczęłam dwie pozycje, ale ze względu na pilną lekturę szkolną („Romeo i Julia”), musiałam odłożyć je „na chwilę” na bok. Z niewytłumaczalnego powodu nie wróciłam do żadnej z nich, ale nadal spoglądają na mnie z półki i kuszą! Mam nadzieję, że na dniach uda mi się wznowić czytanie i w przyszłym „kąciku kulturowym” już o nich usłyszycie! 🪐

♟DZIAŁ MUZYCZNY:
— Na przestrzeni ostatnich miesięcy popadłam w uzależnienie. Uzależnienie dotyczące tworzenia tematycznych playlist na Spotify. Wobec tego nie przygotowałam dla Was żadnych konkretów, bo słuchałam naprawdę WSZYSTKIEGO. Stworzyłam playlisty nawiązujące do różnych etapów mojego życia i dzięki temu zaczęłam wierzyć, że istnieje możliwość podróży w czasie. Ubóstwiam to, że dzięki muzyce mogę poczuć się tak samo jak w danym momencie z przeszłości. Też tak miewacie?

Mówiłam, że nie mam konkretów, ale jednak się myliłam. Są trzy pozycje, które koniecznie muszę zamieścić w tej kategorii.
— „The Night We Met” Lord’a Huron’a. Utwór od wydania liczy sobie sześć lat, a ja dopiero niedawno go odkryłam. Nigdy sobie tego nie wybaczę. Jeśli Wy też tkwicie w niewiedzy o istnieniu takiej piosenki to gorąco polecam iść w moje ślady i nadrobić zaległości. W moim przypadku to dosłowny wyciskacz łez.

— „Till Forever Falls Apart” Ashe & FINNEAS — Akurat ten utwór należy do świeższych. Został wydany miesiąc temu, więc tym razem obędzie się bez wyrzutów sumienia. Koniecznie odsłuchajcie wraz z teledyskiem — cieszy oko!
O, i czy tylko ja mam wrażenie, że Ashe (wykonawczyni) jest taką męską wersją Harry’ego Styles’a? 🍉

— Ostatnia pozycja z działu muzycznego nie będzie wiązała się z opinią po odsłuchaniu, ale z oczekiwaniami przed odsłuchaniem. Mam tu na myśli jutrzejszą premierę piosenki Darii Zawiałow i Dawida Podsiadły pt. „Za krótki sen”.
No więc co z tymi oczekiwaniami? Są wysokie. Nie zgadnę, w którym to roku wymarzyłam sobie owy duet. Tak czy inaczej, jutro nastąpi spełnienie kilkuletnich marzeń Julii i nie tylko jej. Kto wyczekuje razem ze mną 8 kwietnia?

W tej części wpisu czytelnicy mogą sobie odetchnąć. Z ulgą informuję, że to koniec „kącika kulturowego” — zapraszam do pogadanki pod wpisem i do następnego! 🐝