* Wierciłem się w legowisku, ciągle nie znając stanu Różanej Łapy. Pręgowany Kwiat uważała, że ona nie żyje. Pomyliła się, jednak Płomienne Światło była na mnie bardzo zła. Straciłem zaufanie wojowników, nawet mojej własnej partnerki, Ślepego Pyska. Spałem teraz w nasypie skalnym, taki samotny i zdepresowany…
Zaczął się kolejny, nudny dzień pełen podejrzliwych szeptów i oczu, szukając we mnie mordercy. Tułałem się wolno w stronę wyjścia, uszy miałem położone, ogon oklapnięty i wlokący się za mną jak cień. Zabronili mi jeść z magazynku, musiałem więc sam coś upolować i zjeść to w nasypie, z dala od innych. Nim zdążyłem wyjść, medyczka złapała mnie zębami.
– Żyje, ale prawdopodobnie nie zostanie wojowniczką… Pojedyńcze Drzewo, stój!
Nie chciałem jej słuchać. Puściłem się pędem przed siebie.

– Od świtu nie widziałam Pojedyńczego Drzewa…
Mruczałam do siebie, wspinając się na dąb do swojego partnera. Wcześniej poszłam zobaczyć, czy nie ma go w nasypie, gdzie zrobił se legowisko. Teraz szukałam pociechy u rudego przywódcy.
– Wyślij patrol, weź Białą Łapę i Orzechową Pręgę. Możesz jeszcze kogoś poprosić, aby powiadomił Ślepy Pysk. Ja idę zobaczyć, jak… O, Mchowe Serce! Co się stało?
– Nie ma go w nasypie…- wymamrotałam, splatając ogon z jego ogonem. Szkarłatna Gwiazda cicho mruknął. Zeskoczył lekko i ruszył w stronę urwiska, pod którym Pręgowany Kwiat miała legowisko. W jamie z tyłu leżała szara sylwetka. Jej ucho i oko obłożone było liśćmi, pajęczyną, trawą. Uczennica spała.
– Zniknął!!
Wrzask innego patrolu wywabił przywódcę z legowiska medyczki.

Czy on wróci?