* Było ciemno, zimno i tak strasznie…
Od rana moja uczennica nie wróciła. Kilkakrotnie prosiłem Szkarłatną Gwiazdę, aby posłał patrol na poszukiwania Różanej Łapy, błagał mnie nawet Orzechowa Pręga, świeży wojownik, ale przywódca nie zamierzał wykonać mojej prośby. Bezsenna, wypełniona pytaniami noc mijała wolno. Tuliłem się do boku Słonecznego Ogona, z którym wymieniałem zmartwienia o pręgowaną uczennicę. Wraz z nastaniem świtu zerwałem się na poranny patrol, zamierzałem szukać Różanej Łapy. Gdy tylko wyszedłem z obozu pomknąłem przed siebie, nie myśląc, na jakiego durnia wyszłem przed patrolem. Kłusowałem długo, aż w końcu natrafiłem na widok, który zmroził moją krew. Kawałek znajomego, szarego ucha z tym swoim pędzelkiem. Ucho Różanej Łapy. Niewiele myśląc ująłem fragment w pysk i ruszyłem dalej. Natknąłem się na małą, łaciatą pieszczoszkę, która na widok ucha wrzasnęła i uciekła. Pomknąłem więc za nią i zobaczyłem coś, czego nikt nie chciałby zobaczyć. W wielkiej, skrzepniętej kałuży krwi leżała szara, pręgowana kulka. Różana Łapa. Upuściłem jej ucho i podeszłem do uczennicy. Gdy tylko ją odwróciłem wmurowało mnie w ziemię. W miejscu jej oka ziała całkowicie różowa tęczówka, białko, źrenica, w dodatku poznaczona ranami. O ucho z resztą się domyślisz. Wyglądało na to, że leżała tu całą noc. Szybko wziąłem ją na grzbiet i ruszyłem do obozu.
Cały klan wrzasnął, gdy przybyłem z Różaną Łapą. Płomienne Światło, Biała i Lwia Łapa zalali się łzami, a ja wszedłem do legowiska medyczki.
– Najpewniej nie żyje…