Czy też czasami tak macie, że pisząc opowiadania dochodzicie do punktu, gdzie przestajecie wierzyć, że Wasza praca ma sens, bo wszystkie akcje, opisy, gdzie nożemy tu mówić nawet o powiedzeniu dzień dobry, wydają Wam się zbyt naciągane? Że przestaje istnieć to połączenie, a tworzy się spora bariera, gdzie po jednej stronie jesteście Wy, a po drugiej, no właśnie fikcja. Przesiąknięta taką niepełnością, której nie da się poczuć tak w pełni i właśnie tu jest największy problem. Bo widzicie, jak dobrze nie byłoby to skonstruowane opowiadanie, zawsze pisząc boję się, że coś zbyt naciągam.

W mojej obecnej pracy największym błędem jest to, że robię z nastolatków dorosłych, nie tym, że daję im skąpy ubiór, czy obfitą biżuterię, a tym, że daje im nóż i angielskie imiona. Czy powinnam zmienić imiona na polski? Chociaż już zbyt zżyłam się z tymi które są

Ale fart XDDD