Niezapominajka.
Dobra, cudowna, jej głos wywołuje u mnie dreszcze, choć wyczuwam go jedynie przy pomocy intuicji, nie moich uszu. Znam jej magiczną duszę, choć nigdy jej nie poznałam. Jedno niezrozumienie przechodzi w drugie, ale cóż poradzić na to, że niezapominajki są tak cudownie niezwykłe?
Z jej delikatnych ust wydobyły się miliardy słów, lecz te mówiące, że pewnego dnia, o pewnej porze, w pewnej sytuacji przyjdzie mi do głowy pewna myśl. Zrozumiem wszystko, co przez tak długi czas chciałam zrozumieć, uważam za za najwspanialsze. Jednak jest ktoś, kto cały czas próbuje mi tę myśl nasunąć – ona, tak szczera i lekka.
Pisze i pali listy, błagając o szczęście. Widzi w ludziach piękne kwiaty. Bowiem ta niezapominajka jest niezastąpiona.
Skłania do przemyśleń. Jej dusza należy do tych lepszych, mogę przysiąc. Szuka mnie przy stoliku w kawiarni, aby przysiąść się ze swoją gorącą czekoladą i opowiedzieć, jaki piękny mamy dzień. Ach, nie zapomnę o niej.