droga Niezapominajko,
wierzę, że wciąż masz mnie gdzieś w swojej pamięci. chociaż niejasne wspomnienie tej ciągle poddającej się idiotki.
wpadłam tu na chwilę, by przeczytać Twoje prace. i jest mi wstyd – ja nie potrafię sklecić nawet jednego porządnego zdania, gdy Ty piszesz jeszcze piękniej niż przedtem. Twoje prace poruszają moje serce; wbijają się gdzieś i mam nadzieję o nich nie zapomnieć (moja pamięć strasznie szwankuje, ale ta strona nadal gdzieś we mnie jest, na wpół umarła, ale nadal).
oh, Niezapominajko. tęskno mi do naszych krótkich rozmów, ale nie wiem o czy mam mówić.
chciałam jednak dać znać, że jeszcze się nie rozleciałam; w niektórych miejscach jestem posklejana, a jakieś okruchy zgubiłam, ale wciąż tworzę jedną całość.
a jak Ty jak się trzymasz? pamiętaj, że zawsze znajdzie się ktoś, kto Cię podleje i sprawi, że odżyjesz.
— egoistyczny fiołek, który liczył na bycie różą, a teraz chyba nie zasługuje nawet na bycie trawą