Pisałam tamten wpis 10 miesięcy temu. Byłam wtedy jak mi się wydawało dziewczyną, która miała problemy. Wydawały mi się wówczas dość duże. Przytłaczały mnie. Jednak gdy patrzę na to z perspektywy czasu, po chwili słabości do całego świata, kiedy zdaję sobie sprawę, że życie po prostu mnie przytłacza, samo życie. To, co sie w nim dzieje, to jest dla mnie zbyt wiele. Chcę zostać psychologiem, jednak sama go potrzebuję, bo chodź chcę pomagać innym, olać siebie, to sama go potrzebuje, podejmuję decyzję zbyt szybko, później ich po prostu żałuje, płaczę tak jak teraz nie mama siły na nic. Przynajmniej jestem sama w domu i samotność zdaje sie mnie rozumieć. Przepraszam każdego kto zmarnował swój czas czytając to, jednak nie mogłam już dusić tego w sobie. Dziekuję tym, którzy to przeczytali jak i ich przepraszam, że zmarnowali na to swój czas.