WIĘZIEŃ LABIRYNTU- rozdział 8
,, Alby oraz Newt dotarli do zgromadzenia i przepychając się przez tłum, zajęli miejsce z przodu, tuż przed włazem do Pudła. […] Stłumiony huk obwiesił przyjazd dziwacznej windy. Thomas wychylił się do przodu tak bardzo, jak tylko mógł, w nadziei, że uda mu się dostrzec nowo przybyłego.
Nagle Newt odskoczył, przyjmując z powrotem pozycję pionową, na jego twarzy malowało się wyraźne zmieszanie.
– O Purwa…-wydukał, rozglądając się z niedowierzaniem dookoła. […]
Alby wstał.
– Trzy świeżuchy w dwa dni pod rząd – wydukał niemal szeptem – A teraz jeszcze to. […]
Newt spojrzał w dół windy po raz kolejny, następnie przeniósł wzrok na tłum i powiedział z powagą.
– To dwie dziewczyny. I to nie wszystko… – wskazał na pudło. – Jedna z nich chyba nie żyje.
[…]
Pomimo zżerającej go ciekawości, Thomas nie próbował nawet podejść bliżej, aby lepiej się przyjrzeć wydarzeniu – Wszyscy byli zbyt ściśnięci obok siebie. Jednak sylwetka dwóch leżących dziewczyn mignęła mu przed oczami. Obydwie były wysokie, wyglądały na około 16 – 15 lat. Pierwsza miała czarne długie włosy, była bardzo szczupła i blada. Druga miała blond włosy do ramion i piegi na twarzy. (Ja nie mam piegów ale w tym uniwersum mam xD). Blondynka oddychała niespokojnie, mając lekko otwarte oczy w kolorze trawy. Złapał z nią kontakt wzrokowy, przez co ta usiadła szybko i zaczęła się cofać przerażona. Alby krzyknął i upadł na plecy. Newt wydał stłumiony okrzyk i poderwał się, odskakując na bok. Dziewczyna schowała się w koncie, a jej towarzyszka dalej leżała w bezruchu. Nagle sama się obudziła, otworzyła szeroko błękitne oczy i powiedziała udręczonym głosem.
– Nic już nie będzie takie jak kiedyś – po tych słowach znów upadła na ziemię i zemdlała. Blondynka nie wychodziła z ukrycia, rozglądając się dookoła. Newt podszedł do niej powoli.
– Świeżuchu… Znasz ją? – Patrzyła na niego zdziwiona, gdy tak ją nazwał.
– Nie, nie widziałam jej wcześniej. A wy to kto?
– Powiemy, jeśli powiesz jak się nazywasz – przez chwilę wahała się, ale w końcu powiedziała szeptem.
– Julia. I nic więcej nie pamiętam. ”

Tooo dawać dalej?

HARRY POTTER I CZARA OGNIA- rozdział 27
,, Julia nie pokazywała się zbytnio, nawet gdy był pierwszy wypad do Hogsmeade. Oczywiście nadal była bardzo pomocna i miła, jednak kiedy widziała bliźniaków, od razu cichła. Harry idąc do dormitorium, zauważył że Malfoy ją zaczepia. […]
– Odwal się, Malfoy… – zaczęła, jednak ten popchnął ją i machnął różdżką, sprawiając, że wokół jej rąk pojawił się ogromny wąż. Julia nie mogła się uwolnić, przez co zaczęła krzyczeć. Wszyscy zaczęli się gapić, jak próbuje pozbyć się tego węża. Jednak kiedy ją ugryzł, zaczęła opadać na ziemię. W ostatniej chwili złapał ją Fred, chociaż wcześniej go nie było.
– Na brodę Merlina, jaka ona blada…
– Zostaw ją !- krzyknęła Hermiona, jednak on trzymał Julię mocno, ale też troskliwie.
– Muszę ją wziąć do skrzydła szpitalnego – wziął ją na ręce i zacząć biec korytarzem, a za nim George. Harry pobiegł za nimi, chcąc wiedzieć, czy będzie wszystko w porządku. Kiedy jednak wszedł do skrzydła szpitalnego, już pani Pomfrey zajmowała się Julią, która zemdlała. Obok siedział Fred, równie blady. Trzymał ją za rękę.
– Puść ją, ty dupku !- krzyknęła Hermiona, podbiegając.- Po czymś takim teraz nagle chcesz jej pomóc?
– Hermiono, wytłumaczę…
– Jesteś okropny! Jak można sobie z takich rzeczy żartować?!
– TO NIE BYŁ ŻART – krzyknął Fred, nie zwracając uwagi na zdziwioną minę pani Pomfrey. Wszyscy ucichli.
– Ale, ona mówiła…
– I częściowo miała rację – powiedział George – Bo udawaliśmy, że to żart. Chociaż Fred naprawdę się w niej zabujał.
– To po co było to wszystko? – Fred patrzył w ziemię, cały czerwony.
– Bo… Nie mogłem i nadal nie mogę zebrać w sobie odwagi, by jej to powiedzieć. Chciałem w końcu to powiedzieć po balu, ale spanikowałem. Onieśmieliła mnie i bałem się, że się nie zgodzi…
– Więc niespecjalnie zamienił to w żart, bo bał się stracić jej przyjaźń.
– A teraz ona nie chce mnie znać… – powiedział smutno Fred, dalej trzymając Julię za rękę. – Teraz tym bardziej mi nie uwierzy w moje uczucia… ”