śniło mi się, że zgubiłam się w jakimś ciemnym i trochę strasznym lesie. Siedziałam pod takim ogromniastym dębem i chyba płakałam. widziałam tam mnóstwo nagrobków małych dzieci i patrząc na nie widziałam płacz ich bliskich. W sensie fizycznie je widziałam, nie wiem jak, po prostu to było coś jakbym była tymi ludźmi, którzy stracili te dzieci, dziwna, strasznie smutna sprawa. No nic, w każdym razie siedziałam pod tym drzewem i podeszła do mnie taka malutka dziewczynka, była przejrzysta i tak jakby jaśniejsza niż normalni ludzie, miała śliczną twarz i około 6 lat. Usiadła obok mnie i zaczęła coś śpiewać, a później zerwała z trawy gipsówkę (taki kwiatek jakby co) i położyła sobie we włosy, a później zerwała jeszcze jedną i dała mi mówiąc, że się przyzwyczaję, cokolwiek miało to znaczyć. Potem nie wiem co się stało, ale stałam przed lustrem w koronkowej, lekkiej sukience. Wyglądałam też jakoś tak jasno, ale nie chodzi o to, że byłam blada czy coś, po prostu byłam jasna, nie wiem jak to ująć. Ta sukienka była prześliczna by the way. I potem przyszła tam do tego pokoiku w którym stałam bardzo piękna kobieta, ubrana w złotą sukienkę do kostek, miała skrzydła, a na głowie taki jakby welon. wyprowadziła mnie z pokoiku w nicość. Dosłownie nicość. Tam nawet nie było czarno, tam było zupełnie nic. Nie umiem tego opisać, ale to była nicość absolutna tego się nie da opisać, ani sobie wyobrazić. I ona jakby weszła w tą nicość i zmieniła się w małe latające światełko i gdzieś zniknęła. Więc zrobiłam to samo, ale zaczęłam spadać i leciałam w dół strasznie długo, aż się zastanawiałam czy nie umrę z głodu skoro spadam i spadam już tak długo. A potem nie pamiętam prawie nic, a nie chciałabym was oszukiwać, ale wydaje mi się, że wylądowałam na bardzo miękkim czymś, nie wiem czy to była chmura czy jakaś poduszka, w każdym razie tam się kończyła nicość, było pięknie. Wszędzie było zielono, a trochę dalej widniał ogromny pałac, też bardzo jasny, nie wiem czy coś takiego istnieje, ale gdyby istniało to ten zamek byłby z pewnością z masy perłowej. Rozświetlał całą tą dziwną krainę, o ile mogę to tak nazwać. Były tam osoby, które nie wyglądały ani jak ludzie, ani jak zwierzęta, ani nawet jak fantastyczne stworzenia. Nie umiem ich opisać, każde było inne, ale wszystkie były tak samo przejżyste jak ja i dziewczynka, którą spotkałam w lesie. Wszystko skończyło się mniej więcej tak, że tańczyłam z tymi postaciami przy wielkim ognisku i śpiewaliśmy różne piosenki, które choć były po jakimś nieznanym mi języku jakimś cudem znałam.

Myślę, że w tym śnie byłam martwa.

https://samequizy.pl/susannah/

ten, nie wiem jak to ująć, tekścik jest bardziej dla mnie osobisty niż bym tego chciała. Zdecydowanie za bardzo jest o mnie niż bym mogła sądzić.
Mimo wszystko, Susannah jest tylko częścią historii tego świata, a dla wielu nie istnieje. Ten zlepek zdań to tylko część jej duszy, jest tam jeszcze trochę więcej, więcej strachu, więcej skandalizmu, więcej złości. To wszystko się w jakiś sposób chowa przed światem, a z czasem ukryta jest cała nasza historia. Nasze dusze wyglądają zupełnie inaczej niż pomyślała o nas sklepikarka w niebieskiej polówce kasując nasze zakupy. Nie bójmy się pokazywać tego kim jesteśmy, jak wyglądają nasze wnętrza, one są najpiękniejsze, naprawdę.

—miłej nocy, mam nadzieję, że jutrzejszy dzień będzie lepszy, prawdziwszy, bardziej magiczny.

—𝐚𝐮𝐫𝐨𝐫𝐚