Kochani!

Chcę tchnąć nieco życia w ten szary świat. Choć przyszedł dla mnie trudny czas, ponieważ zdaję teraz egzaminy w edukacji domowej + egzamin końcoworoczny z pianina w szkole muzycznej, uznałam, że wolny czas, który marnuję na bezsensowne zmartwienia, pogłębianie swoich fobii i ostro mówiąc – „paranoi” – wolę poświęcić tutaj.

I, tak, choć cały czas tu byłam, wracam.

Wracam, by oprócz swoich przemyśleń przynieść Wam nieco twórczości. Na przekór głowie, na przekór chorobom, na przekór załamaniom. Pokażę im wszystkim, że to ja jestem tutaj zwycięzcą. To ja jestem prawowitą władczynią swojego umysłu i życia, więc pora stoczyć wojnę z tymi paskudnymi intruzami.

Są momenty, w których tracę nad sobą panowanie – taki moment miałam na przykład dzisiaj. Wpadłam w totalną furię, dostałam mocnych drgawek, straciłam nad sobą panowanie zarówno psychicznie jak i fizycznie. Moja mama powiedziała mi wtedy, że nigdy nie wyjdę z zaburzeń odżywiania, jeśli totalnie nie porzucę chorych, anorektycznych ideologii i wtedy poczułam, jak coś się we mnie łamie. Jak łamie się każda zapora, którą zbudowałam. Każda bariera, którą postawiłam. Ale wraz z moimi barierami opadła bariera choroby, bo zrozumiałam, że od teraz walczę na poważniej.

To walka na śmierć i życie, pojedynek, który mnie już okropnie zmęczył. Ale gdy usłyszałam, że mogę nigdy z tego nie wyjść, jeśli odpowiednio się o to nie postaram… To po prostu był moment, w którym odmieniło się wszystko. I choć zaczęłam wtedy płakać i trząść się jeszcze bardziej, to wtedy, w tamtej chwili stanęłam to ostrzejszej walki.

Do pojedynku ostatecznego.

Wiem, to siedzi w mojej głowie. Ale to tak jak z marzeniami i snami – co z tego, że nie są rzeczą materialną, skoro każdy potwierdzi, że istnieją? A choroba psychiczna… To właśnie taki sen, koszmarny sen.

I powiem tyle: pora się z niego obudzić.