Dziś byłam świadkiem jednego z najbardziej przerażających widoków. Byłam świadkiem czynu, który moim zdaniem zasługuje na interwencję policji lub interwencję prawną, albo chociażby interwencję innych ludzi, czegoś okropnego i karygodnego. Jednej z najgorszych rzeczy, jaką rodzic może zrobić własnemu dziecku.

Wspominałam kiedyś, że chodzę do szkoły muzycznej? Otóż chodzę. Niby fajnie jest grać, ale ten świat bardziej profesjonalnej muzyki ma swoją mroczną stronę. Jest wiele dzieci, których rodzice do grania na instrumentach zmuszają. Znam dziesiątki takich osób, a rodzice niektórych nawet nad swoimi dziećmi się znęcają. Przerażające? Tak, poniekąd. I nie spodziewałam się, że dzisiaj, na spacerze będę świadkiem…

To było przerażające. Dziewczynka z czwartej klasy, którą kojarzę ze szkoły z widzenia, grała na skrzypcach na jednej z ulic prowadzącej do krakowskiego Rynku. No wiecie, taka uliczka, na której zawsze jest dziesięć miliardów turystów niezależnie od pory dnia, roku czy dnia tygodnia. A więc, stała tam ze skrzypcami. Z charakterystycznie otwartym futerałem, do którego przechodnie mogli wrzucać pieniądze. Ubrana w… Podarte ubrania. Grająca bez wyrazu, stojąca na środku ulicy z przygnębioną miną i oczami, w których nie brakowało łez.

I nagle sobie przypomniałam, że kojarzę ją dlatego, że raz przeraził mnie jej ojciec. A raczej postępowanie jej ojca wobec niej. Pamiętam jak okropnie na nią krzyczał na jednym ze szkolnych korytarzy po koncercie, na których grała i pamiętam jak płakała. A teraz stała na środku miasta grając i prawie płacząc. Aż w końcu zeszła na bok i podeszła do swojego taty, który znów zaczął na nią krzyczeć, bo „przestała grać w połowie utworu”.

Wiem, do czego to doprowadzi. Szkoda tylko, że rodzice takich dzieci tego nie wiedzą. Chodziłam z takimi osobami do klasy: przymuszanymi do grania na instrumentach pod różnymi groźbami. I wiem, że w większości przypadków skończyło się to depresją, nerwicą, anoreksją oraz kilkumiesięczną hospitalizacją. Nieźli rodzice. Przełożyli swoje niespełnione ambicje o graniu na dzieci znęcając się nad nimi.

Mam to szczęście, że mnie nikt nie zmusza. Chodzę do szkoły muzycznej, bo to lubię, ale przymuszane osoby zwykle skończyły jako pozbawieni chęci do życia nastolatkowie.

I, cholera, gdybym mogła coś z tym zrobić… Gdybym mogła uratować choć jedno takie dziecko przed takim losem, zrobiłabym to. Ale nie wiem jak. Bo gdy obca osoba podejdzie do takiego dziecka, ono wewnętrzny ból zamaskuje wymuszonym uśmiechem i zapewni, że wszystko jest dobrze.

To przerażające. Przerażające jest to, jak świat potrafi nas zniszczyć.