Wiecie co ? Właśnie pisze opowiadanie, jakoś mnie tak nagle naszło, i po prostu zaczęłam pisać, dawno tak nie ryczałam naprawdę nie mogę się uspokoić, to opowiadanie mówi o tym czego najbardziej pozbawiła mnie pandemia-ostatnich chwil z przyjaciółmi w poprzedniej szkole i płacze, bo pisze to i wiem że tamte czasy już nigdy nie powrócą, nie usiądę z nimi w ławce, nie będę gadać, ani słuchać miłosnych rozgrzalań przyjaciółki na niemieckim, wyjadać batoników z automatu na religii, dzielić się czekoladą z kolegami z ostatnich ławek, Bawić się na szkolnych dyskotekach, pomagać tym co akurat byli przy tablicy, jeździć na wspaniałe wycieczki, które nigdy nie były nudne, bronić mojej klasy zawsze kiedy się w coś wpakowali, czyli prawdę mówiąc codziennie, znać wszystkich w szkole i oprócz brata nie mieć tam żadnych wrogów, brać udziału w konkursach, akcjach, już nigdy nie będę tak uwielbiana przez wszystkich nauczycieli, mimo, ze nie byłam wzorową uczennicą to w wiele rzeczy się angażowałam, kochałam pomagać, znałam wszystkich w szkole i z nikim nie byłam skłócona, nauczyciele wiedzieli ze moi przyjaciele do tych ,,grzecznych’’ nie należą, ale nie oceniali mnie i mówili ze jestem wyjątkowa mam wiele talentów i to ile mam przyjaciół jest po prostu moją zasługą, naprawdę czułam się doceniana, lubili mnie nauczyciele, sprzątaczki, pan woźny z którym zawsze gadałam przed lekcjami, dyrektor powierzający mi różne zadania, panie ze stołówki nie raz dające mi obiad za darmo, pani z biblioteki, w której byłam codziennie, a teraz ? teraz wszystko się zmieniło, a najgorsze jest to, że mogłabym się tym wszystkim nacieszyć przez jeszcze kilka wspaniałych miesięcy, gdyby nie Covid, przez który moje życie z dnia na dzień coraz bardziej traci sens. Dalej płacze, naprawdę nie potrafię się uspokoić, pocieszcie mnie ktoś jeśli żyjecie, mam nadzieje ze to opowiadanie wam się spodoba, bo kosztuje mnie naprawdę wiele emocji. Jest dedykowane mojej wspaniałej szkole, przecudownej klasie, przepraszam byłej klasie, wyjątkowym nauczycielom i beztroskich latach dzieciństwa, które właśnie minęło, a ja czuje, ze po tym się już nie pozbieram. Do tego w głowie mam ciągle piosenkę Moments, co u mnie oznacza jeszcze więcej łez, te wszystkie szczęśliwe wspomnienia, przepiękna piosenka, fakt, ze 1D nie grają już razem, zabrana wolność, problemy rodzinne, straty tyłku bliskich osób, przemijające dzieciństwo, na nikogo nie czekający czas, i jak tu się nie rozkleić ? A w moim przypadku rozkleić się oznacza, nie spać całą noc, hektolitry wylanych łez, kilkanaście paczek zużytych chusteczek i pustka w sercu i do tego te słowa ciągle chodzące po mojej głowie … your life, your voice, your reason to be, my love, my hart, coś tam dalej zapomniałam teraz, w każdym razie przepraszam ze się tak rozpisałam bo jest to pewnie dłuższe niż niejedno opowiadanie, ale naprawdę ulżyło mi, że się wyżaliłam. Cieszę się ze Mam jeszcze was, kochani, dziękuje ze jesteście, dalej płacze, dlaczego to wszystko musi być aż takie trudne ???