@FallenPuppeteer nie jest to pocałunek opisany poetycko. Nie jest arcypiękny, zbyt czuły, ale jest prawdziwy i chyba właśnie ta szczerość sceny pocałunku podbiła moje serce. Główni bohaterowie są chorzy na gruźlicę, pozostaje im kilka tygodni życia. Pozwolę sobie zacytować kilka dialogów z książki ,,Dzień ostatnich sznas”;
,,Przepraszam – wypaliłam. – Tak bardzo przepraszam. Nie chciałam z tobą zrywać.
– Naprawdę? – zapytał, jakby nie do końca mi wierzył.
– Tak. To był największy błąd mojego życia, a nie zapominajmy, że przez całe kolonie chodziłam w hippisowskich szortach, więc poprzeczka była wysoko postawiona.
– Pamiętam te spodenki – odparł Lane z szerokim uśmiechem.
A potem przyciągnął mnie blisko do siebie, obejmując tak mocno, że prawie czułam dziury wyżarte w moich płucach przez gruźlicę. Lane sprawiał, że znów czułam się kompletna.
– A ja pamiętam twój aparat na zęby – odgryzłam się żartobliwie.
– A ja twój, miałaś fioletowe gumki.
– A ty nosiłeś czerwone okulary przeciwsłoneczne.
– A ja gapiłem się na ciebie, kiedy pływaliśmy w jeziorze i myślałem sobie, jaka jesteś piękna.
– Nieprawda! – zaprotestowałam.
– Okej – przyznał Lane pokornie. – Zmyślam, ale trzeba było się gapić. I już dawno należało powiedzieć, że cię kocham.
Podniosłam głowę i popatrzyłam na niego z niedowierzaniem, a on spojrzał mi w oczy i uśmiechnął się promiennie. Cały świat nagle zniknął, zostały tylko te jego długie rzęsy i linia szczęki, aż dreszcz przebiegł mi po całym ciele.
– Nawet kiedy z sobą zerwałam?
– A, czekaj, o tym nie pomyślałem – odparł przekornie.
– Ej! – przerwałam mu w udawanej złości. Ale natychmiast zarzuciłam mu ramiona na szyję i wspięłam się na palce, żeby go pocałować, a zaraz przedtem wyszeptałam: – Ja też cię kocham.
I pocałowałam go tak, jakbym chciała wysadzić oba nasze sensory w powietrze.”