Kochani,
Tak się właśnie zastanawiam jak dziwny jest ten świat. Matka Natura obdarzyła mnie bardzo jasnymi włosami. I o ile kolor włosów na głowie był w miarę ciemnym blondem tak cała reszta jest jaśniutka, że wręcz niewidoczna. W tym brwi. Tak się składa, że trochę już żyję na tym świecie, nie za dużo, ale na tyle żeby wszystkie moje koleżanki zaczęły już dobre 3 lata temu kombinować z mniej lub bardziej wyraźnym makijażem. I tu pojawiam się ja, cała na czarno, dziewczyna z krwi kości (śmieszne), która stwierdziła, że też zacznie wyglądać jak na wiek nastoletni przystało poprzez zaczecie malowania brwi. Proste? OTÓŻ NIE TYM RAZEM. Matka Natura stwierdziła, że pomimu sumiennym ćwiczeniu, oglądaniu poradników i wszystkich nauk od koleżanek, stosowania różnych metod po prostu nie nauczę się ich malować. Nie maluję się w ogóle. Jedyne co to te beznadziejne brwi, które za każdym razem doprowadzają mnie do płaczu. I tutaj akurat nie przesadzam. Nauczyłam się kochać swoje nieidealne ciało, mankamenty, ale brwi to mój chyba jedyny, rzeczywisty, potworny kompleks, który doprowadza mnie właśnie do łez. I co z tego wpisu właściwie wynika? Dosłownie nic. Potrzebowałam się wyzalic, moi drodzy. Bardzo Wam dziękuję za tę możliwość, a teraz znikam, upewniajac się po raz setny czy mogę wyjść do ludzi z tym czymś co namalowalam nad oprawkami okularów.
PS: Całe szczęście, że przefarbowalam rok temu włosy na rzucający się w oczy, mocny wiśniowy (na opakowaniu miał być fioletem), przynajmniej te czarne krechy nad oprawkami okularów nie rzucają się aż tak w oczy, jakby robiły to przy moim blondzie.
Trzymajcie się zimniutko, bo można umrzeć od tej temperatury w tym mieście!