Hej!

Wiem, że zawalam was ostatnio wpisami, ale chyba się wkręciłam 😅 Prezentuję wam więc dziś nową część WYR – zapraszam 🥰

@Malless mnie zabije, że akurat teraz, ale trudno. Biedna nie zdążyła podesłać też memów, a ja już wysyłam wam zwycięzcę; stary, ale jary, beznadziejny, ale zawsze mnie śmieszy 🙉

Co mam pisać teraz?

Trzymajcie się i nie łapcie przeziębień, tak jak Rachel i tak jak ja ❤️

Gryfonka2004

PS. Ale Jimin i jego MICROwave i tak rozwala system @HyeLin XD

Dobra. Chyba pora na dzień szczerości.

Wiem, że ostatnio zalewam Was wpisami, ale dużo się dzieje. A dziś po prostu czuję, że powinnam to napisać. Nie wiem, czy ktoś odpowie na moje filozofowanie, ale przeleję tu swoje myśli i uczucia, bo stają się coraz cięższe.

Na pewno każdy z Was wie, jak to jest; szkoła = stres, dom = stres, przyszłość = stres, decyzje, nowe znajomości, kochanie samego siebie = problemy + stres.

Ten rok dotychczas mogę nazwać przełomowym, ale też najtrudniejszym w moim życiu. Bo co, kiedy szkoła, dom i przyszłość ze stresu zmieniają się w frustrację? A frustracja to płacz, wątpliwości, strach, nieprzespane noce i podkrążone oczy. Bo co, jeśli nigdy nie spotkam na swojej drodze kogoś, kto pokocha mnie tak, jakbym chciała; co, jeśli niczego nie osiągnę, albo w ogóle nie odkryję, co powinnam robić?

Dużo razy w tym roku myślałam o tym, czy nie zawiesić konta. Nie usunęłabym go, ale przestałabym pisać. Całkiem. Tylko, czy wtedy nie byłoby jeszcze gorzej? Gdzie spisywałabym każdą myśl, sen i marzenie?

To konto niespełna trzy lata temu stało się moim pamiętnikiem. Gdybym na nowo przeczytała wszystko, co zdążyłam do dziś napisać i wstawić tutaj, pewnie odkryłabym dużo o samej sobie i przypomniała uczucia, które towarzyszyły mi, gdy tworzyłam to, to lub to.

Właśnie dlatego – ludzie, życie jest tak skomplikowane… A skoro mówi wam to rocznik 2004, pomyśleć tylko, co będzie później. Może powinnam teraz napisać poradnik, jak nie zwariować i zakopać całą tą zdradziecką frustrację.

Tyle razy chciałam się poddać. Tyle razy chciałam odpuścić; nie tylko pisanie, ale starania, zainteresowania, doskonalenie siebie. A czemu tego nie zrobiłam? Chyba po prostu denerwuje mnie, że wciąż do końca nie wiem, o co chodzi w tym całym love yourself – speak yourself.

Więc tak dla podsumowania, Wy. Może już to wszystko odkryliście, a może jesteście tu i macie takie same problemy. Patrzycie na świat z taką samą wrażliwością, którą rozumie tak niewiele, której słucha tak niewiele, przez którą nie da się wam pomóc w tym wszystkim.

Ale jeśli tu jesteś: nie poddasz się i pomożesz, abym ja też się nie poddała?

Od niespełna trzech lat ta sama,
Gryfonka2004