📔 Mam taką krótką informację dla Was odnośnie 18 części ,,Alone | Draco Malfoy". Ogółem to część jest już sprawdzona i poprawiona, liczy 1521 słów i w 19 części będzie się działo. Pojawi się prawdopodobnie około godziny 15, ewentualnie jeśli będę zajęta dokańczaniem czegoś na informatykę to pojawi się pod wieczór. Ale raczej powinna się pojawić około godziny 15 ^_^ 📔

🔮Cześć, Magiczni! 🔮
📃 W nominacji kiedyś tam wspominałam, że czasem wpisy na sQ są jednym, wielkim wyżaleniem się i wpisem do pamiętnika. Także poniżej – ostrzegam – zobaczycie coś podobnego do wpisu do pamiętnika. Po prostu muszę to gdzieś napisać, ,,wyżalić się", a wolę nie pisać ręcznie, bo ręce nadal mi się trzęsą, więc no. 📃
🧙‍♂️ Jak napisałam wczoraj w siódmym punkcie nominacji byłam na rozdziale trzydziestym czwartym ,,Harry'ego Pottera i Insygniów Śmierci". Jestem miłośniczką Harry'ego, więc oczywiście się to zmieniło i przed kilkoma minutami skończyłam czytać książkę, słuchając uspokajającej muzyki. A że jestem cholernie wrażliwą osobą i najdziwniejszą, którą miałam okazję poznać, to oczywiście gdy tylko przeczytałam ostatnie słowa na stronie i zobaczyłam, że dalej jest tylko spis treści to się popłakałam. Tak, jestem tak cholernie dziwna, że się popłakałam i walczyłam przez jakieś pieprzone piętnaście minut z głosem w mojej głowie, który mówił: ,,Odłóż wreszcie to, to tylko książka! Przecież nie rozstajesz się z nią na zawsze! Poza tym masz jeszcze ,,Przeklęte Dziecko"!" zanim wreszcie położyłam brzeg książki na początku długiej półki. Zaczęłam go wsuwać obok ,,Harry'ego Pottera i Księcia Półkrwi" drżącą ręką, już prawie było… pół centymetra do ściany… i nagle cofnęłam rękę, przytuliłam książkę do siebie tak mocno, jakby ktoś miałby przyjść, wyrwać mi ją i nigdy nie oddać, opadłam na podłogę i zaniosłam się płaczem. Standardowo zaczęła mnie boleć głowa, gardło zacisnęło się tak, że nie mogłam oddychać. Zaczęłam brać płaskie, krótkie oddechy… ,,Dasz radę, to tylko jeden ruch!" Wstałam i nadal biorąc płaskie, krótkie oddechy wsunęłam jednym ruchem drżącą ręką książkę niemal do ściany… i nagle poczułam, że jej dotyka. Zabrałam szybko rękę, jakby książka miała zaraz wybuchnąć, i oddaliłam się nieco od półki. ,,Widzisz jak pięknie prezentuje się obok pomarańczowego… ten fioletowy? I jeszcze te dodatkowe książki, a tuż obok nich ,,Przeklęte Dziecko", gdy skończysz je czytać"… Minęło jakieś 10 minut, a ja nadal siedziałam w jednym miejscu z bólem głowy, płacząc i nie wierząc w to, co przed chwilą zrobiłam. Tak bardzo chciałam wziąć tę książkę i przytulić ją do siebie… ,,Tęsknię za Tobą", myślałam. ,,Tak bardzo tęsknię… tak bardzo chcę…" Ale wiedziałam, że nie mogę. Wtedy historia zatoczyłaby koło. Wzięłam ,,Przeklęte Dziecko" i oddaliłam się w stronę biurka, nie patrząc na półkę, by kolejne łzy nie znalazły się w moich oczach. Stopniowo powracał mój normalny oddech. Usiadłam przy biurku z książką, wiedząc, że to koniec tej wspaniałej historii i jeśli będę ją czytać nawet pięćset razy, ona i tak się nie wydłuży… 🧙‍♂️
🍪 Pisząc to jem ciastka, które zrobiłam przed czytaniem książki. Pocieszam się faktem, że przecież dostałam na Wielkanoc Harry'ego Pottera po angielsku, więc nawet jeśli historia się nie wydłuży to ja przeczytam ją pod zupełnie innym kątem ^_^ 🍪
🤪 I jakby to, co napisałam powyżej jest dowodem na to, że nie jestem normalna. Wiem, że każdy jest inny i to jest okej. Ale mój przypadek przerasta wszystkie inne. Płakać za czymś, tęsknić za czymś, co ma się pod ręką? Seriously? 🤪
💞 [Z góry dziękuję wszystkim, którzy czytali to i wytrwali do końca]. Do zobaczenia! 💞