<Perspektywa Ann-Henriette>
Otworzyłam szeroko oczy, to był tylko sen? Rozejrzałam się, podnosząc z kanapy. Zemo siedzi w fotelu zaczytany w jedną ze swoich powieść.
– Proste pytanie, podniecił byś mnie poczym zostawił samą sobie? – Wbiłam swój zlękniony wzrok w jego osobę. Moje pytanie sprawiło, że położył książkę na swoich kolanach i również zaczął wpatrywać mi się w oczy.
– Ehm.. Pytasz czy rozpaliłbym w Tobie cały ten żar namiętności poczym go brutalnie zgasił. Nie odczuwając przy tym, ani krzty swojej własnej przyjemności? – Nigdy nie wyjdę z podziwu, jak jest elokwentny, z jaką gracją warzy każde słowo.
– Tak. – Potwierdzam tylko to co powiedział.
– Annie.. Nie zrobiłbym Ci tego, bo jesteś jedyną kobietą przy której nie potrafię się kontrolować. – Zamienił teraz książkę na małą filiżankę z ciemnym płynem i powoli go sączył, patrząc na mnie. Często lubił łączyć przyjemności i nigdy nie odmawiał sobie niczego. W pewnym sensie go rozumiem. Co nam pozostało, jak nie wykorzystywać dane nam życie na 100%? Właśnie, właśnie tak.
– Mógłbym powiedzieć, że lubię odmawiać Ci swoistych przyjemności ale oboje wiemy, że byłaby to fikcja. – Mieszane przez niego, dwa języki powodują u mnie dreszcz. Wstał i widzę jak zmierza spokojnie w moją stronę. Ze wszystkich mężczyzn, z których do tej pory poznałam, Helmut jest bez wątpienia najbardziej wyrafinowanym przedstawicielem swojej płci. Nigdy nie spotkałam kogoś dominującego w tak całkowitym stopniu… Cóż, nie aż tak dominującego, przynajmniej na pierwszy rzut oka. W tym, co mówi lub robi, nigdy nie ma poczucia surowości czy siły. Dominuję ale robi to w tak subtelny sposób, tak lekko, to jest słodkie. Cały jest słodki w swojej dobroci.
– Nie zrobię ci krzywdy, obiecuję. – Powiedział cicho. Jego życzliwość sprawiła, że poczułam ciepło w środku. A nie mówiłam…
– Jesteś słodki. – Uśmiechnęłam się zadowolona.
– Do prawdy? – Kucnął przedemną, aby położyć mi na nogach książkę którą chwilę, temu czytał.
– Tak. – Powtórzyłam z pełnym przekonaniem.
– Cóż, nasza rodzina najwyraźniej ma to już w genach. – Zaśmiał się, przejeżdżając palcem po wierzchu mojej dłoni. A siadając już obok mnie na kanapie, jego ręka wylądowała na moich kolanach.
– Przecież.. mówiłeś, że nie możesz.. – Mruknęłam.
– Tak prawda, mówiłem.. Nie wytrzymałbym ale to nie ja doznaje teraz przyjemności tylko Ty. Ja się napawam Twoim rozanielony widokiem. – Poczułam jak robi mi różnego rodzaju szlaczki i wzorki na nogach. – Toleruję sprzeciw i przyjmę dosłownie wszystko o ile jest to poparte sensownymi argumentami. – Odszedł odemnie kawałek, przechadzając się po pokoju. Nie wybaczę mu, jeśli zostawi mnie tak poraz drugi.
– Co planujesz? – Wodze za nim wzrokiem po pomieszczeniu. Jest ubrany tak zwyczajnie, ciemne jeansy i sweter a mogę go oglądać zawszę. Zawszę takiego, dostojnego, nienagannego..
– Wypić coś, też się skusisz? – Wyjęł coś z szuflady. Baron był koneserem przyjemności, swojej i innych co oznaczało, że wiedział, jak ją stwarzać, jak ją wywoływać i jak jej odmawiać. I robił już wcześniej wszystkie te trzy rzeczy. – To stuletni bourbon. – Powiedział, zaciągając się nim. – Twój kraj może nie ma zbyt długiej historii, by go polecać, ale nie mogę zaprzeczyć, że rzeczy, które robi dobrze, robi bardzo dobrze. – Wziął mały łyk. – Picie go to przyjemność i myślę, że dobrze komponuje się z widokiem pięknej kobiety. – Trzymając szklankę w jednej ręce, zanurzył opuszki palców drugiej ręki w bourbonie i zbliżając się do mnie, przesunął opuszkami palców po moich ustach. To było ciekawe uczucie, poczułam to niczym chłodne powietrze tam gdzie płyn dotknął moich warg.
– Podobnie jak piękna kobieta, Kirsche'i to jest coś, co należy smakować. – Jego uśmiech się powiększył. – Miłość jest bardzo niebezpieczna, może powinienem był Cię wcześniej ostrzec.
– Na to już zdecydowanie za późno Baronie. – Położyłam mu rękę na materiale jego swetra, jest tak miękki i przyjemny w dotyku.
– Wiem, ale niczego do tej pory nie żałuję. – Alkohol wlał się do moich ust w ostatniej chwili, za sprawą.. Nie spodziewałam się tego.. Pocałował mnie. Doznania wcześniej jego palców, teraz ust i języka, smak bourbonu, zapach jego wody kolońskiej, miękka faktura jego swetra, wszystko to zmieszało się ze sobą i sprawiło, że poczułam przypływ przyjemności. Wewnątrz swojej głowy krzyknęłam, że chcę jeszcze raz spotkać się z jego dotykiem, życząc sobie, abym mogła objąć go ramionami. Przycisnęłam się do jego ust, do jego dłoni, do jego klatki piersiowej. Podniosł moje nogi i oplotłam je momentalnie wokół jego bioder. Tak jak wcześniej mnie zapewnił, nie robi mi krzywdy a daje mi przyjemność w najczystszej postaci.