△Niedoskonałość△
Ile lat spędziłam na zanurzaniu się w fantastyczne światy wykreowane przez książki, filmy czy piosenki i niekończonym się snuciu historii o ich bohaterach. Ile czasu powoływałam do życia różnorodne postaci, kolorowych, wyjątkowych, pięknych ludzi. Ile razy w mojej głowie przewijały się twarze, osobowości, historie.
Oczywiście na pierwszy plan oczywiście wysuwali się moi ulubieńcy, ci najciekawsi, główni bohaterowie. Zawsze łączyła ich jedna, prosta rzecz – doskonałość.
I chciałabym teraz pójść w stronę ich w y g l ą d u.
Bądźmy szczerzy, kto wybiera niedoskonałych bohaterów?
Kiedy w swojej głowie kreujesz bohaterkę, będzie miała idealną figurę, jedwabiste włosy, gustowne ubrania, pełne usta – wszystkie cechy będące ubóstwiane przez otaczające nas społeczeństwo czy też leżące w twoich preferencjach. Kiedy tworzysz chłopaka dla owej córki twojej wyobraźni, będzie on wysoki, ponadprzeciętnie przystojny, jego oczy zabarwisz ulubionym przez siebie kolorem, no i obdarzysz go zniewalającym, uroczym uśmiechem.
Nie musisz umieszczać ich w opowiadaniu, bo wiesz, ze to byłoby zbyt banalne i odrobinę infantylne, ale dla samego siebie, tak zupełnie personalnie, tworzysz pięknych bohaterów.
Cóż, można polemizować. Możesz z pełną powagą zaprzeczyć, powiedzieć, że twoi wymarzeni bohaterowie wcale nie są idealni. Aby sprzeciwić się stereotypom, idziesz pod prąd, obdarzasz wymyśloną dziewczynę wysypką piegów, wąskimi ustami, otyłą sylwetką, chłopakowi znów nadajesz podkrążone oczy, zbyt jasne brwi czy niski wzrost. Robisz to zachowania realizmu, zdrowego rozsądku i aby móc bardziej utożsamiać się ze swoimi postaciami. Ale nie po to, by faktycznie uczynić ich brzydkimi.
Właśnie sęk w tym, że wszystkie negatywne cechy, które nadasz bohaterom, będą na jakiś sposób pozytywne. No bo przecież piegi są urocze, grubsze dziewczyny są słodkie, a podkrążone oczy są na pewien sposób poetyckie.
Tak naprawdę postać końcowi wychodzi na plus, jako ktoś atrakcyjny, podobający się reszcie, a przynajmniej części społeczeństwa. Nie chcesz przecież, aby chłopak, o którym będziesz fantazjować miał pryszcze, krzywy nos, był wiecznie czerwony na twarzy czy wychudzony do granic możliwości. Nie chcesz, by jego dziewczyna miała tłuste włosy i wiecznie obgryzione paznokcie.
Koniec końcem ideały są milsze, piękniejsze, łatwiejsze.
Tak więc wszyscy bohaterzy, o których historie powstawały w mojej głowie czy wychodziły z przeczytanej książki, byli perfekcyjni. Piękni, robiący wszystko z gracją, zachwycający. Inne opcje mnie odrzucały.

Aż wyszłam do prawdziwego świata.

Zaczynam zauważać piękno w niedoskonałościach.
Przecież widzimy je na co dzień, nawet najprzystojniejszy chłopak czy najładniejsza dziewczyna ma kilka cech, które w wyimaginowanym świecie odrobinę byśmy zmienili, polepszyli czy usunęli.
Tylko… od jakiegoś czasu tutaj, w prawdziwym świecie, wady wcale mnie nie odrzucają. Nie próbuję patrzeć na kogoś przez pryzmat wyobraźni, który usuwałby wszystkie niedoskonałości i zastępował je czymś pięknym. One są po prostu… takie naturalne, takie prawdziwe.
Osoba, która mi się podoba, obok ładnych cech ma parę brzydkich i zachwycają mnie one w równym stopniu.
Chyba nie chciałabym ideałów.
Wolę widzieć oczami wyobraźni właśnie jego czy ją, ze wszystkimi wadami, niż piękne, mistyczne postaci które tworzyłam i dopracowywałam latami, a które teraz zdają się jakieś niemiłe i odrzucające. Nierealne, sztuczne, głupie.
Nie sądziłam, że kiedyś będę miała takie nastawienie. Nie przyszło łatwo; musiało minąć dużo czasu, dużo nauki, doświadczenia, przeżyć musiało wbić się do mojej głowy, abym powoli zrozumiała.
Muszę przyznać, że to niesamowite uczucie.
Może i wy kiedyś popatrzycie na niedoskonałą twarz i szczerze się nią zachwycicie.

Nie jestem poranną osobą.
Zawsze wykorzystywałam każdą ostatnią sekundę poranka, aby dłużej leżeć w ciepłym łóżku, w ciemności, cieple i spokoju. Tam, gdzie mogłam marzyć i śnić, niewinna, bezpieczna, sama. Jestem typem dość leniwej osoby i mogłabym spać godzinami, aż do późnego południa, do puki z wyrzutami sumienia z trudem wyciągnę się z łóżka do świata żywych.

Ale…

Ale dzisiaj wstałam o piątej rano. I przypomniałam sobie jak to było, kiedy wstawałam tak praktycznie codziennie.
To dobre uczucie.
Na początku jest rozdarcie i ból; trzeba zebrać całą swoją słabą wolę i cienie siły, by przemóc się i wyjść z kokonu ciepła i ciemności. Umysł na wpół śpiący, myśli przelewają się powoli z jednej strony głowy na drugą, głosy snów jeszcze coś szepczą z tyłu umysłu, nie do końca wygaśnięte.
Jest zimno. Musisz wysilić swoje ciało, poruszać się, chodzić, zeskakiwać że schodów.
I jesteś tak słaby, że tylko świadomość obowiązku powstrzymuje cię od poddania się.

Ale kiedy już się przełamiesz, kiedy pokonasz ten najtrudniejszy etap, zdecydujesz się walczyć dalej i myśl o łóżku odchodzi gdzieś daleko, to dzieje się coś wspaniałego.

Przypomniałam sobie, jak niesamowicie jest czuć strumienie zimnej wody na ciele tak wczesnym porankiem.
Przypomniałam sobie, jak to jest mieć czysty umysł, kiedy niebo powoli się przejaśnia.
Jak genialne jest uczucie zmęczonych, silnych mięśni po ostrym treningu, mając świadomość, że inni jeszczd błogo śpią.
Jak to jest być żywym i trzeźwym wśród tłumu zamglonych ludzi.
Przypomniałam sobie, jakie piękne kolory ma budzące się niebo, jak jego delikatny błękit i róż zlewają się z pastelowym śniegiem.

Bo kiedy już dasz radę, kiedy już pokonasz trudności poranka, to czujesz, że naprawdę żyjesz tym dniem, że dzisiaj jesteś silny, że sprostasz wszystkim zadaniom rzuconym na ciebie w ciągu nadchodzących godzin.
To taki kopniak motywacji, tyle wolnych godzin otwiera tysiące możliwości, twoją produktywność i kreatywność osiągają napraaaawdę wysoki poziom, o jaki trudno starać się kiedykolwiek indziej.

Podziwiam ludzi którzy wstają tak wcześnie codziennie;
-by biegać na świerzym powietrzu
-by zrobić genialny makijaż
-by spisać myśli w dzienniku
-by sprzątać
-medytować
-wyjść z domu
-cokolwiek, jakie masz jeszcze pomysły

Chciałabym wierzyć, że też dam radę tak żyć. Może mi się uda.