Ghost Story,
Film chyba tylko tak bardzo ładny i smutny jak bardzo ciężki i męczący.
Skoro już tu jednak przechodzę to myślę polecę go, bo mimo wszystko takie ciekawe dziwadło, to nie nudźcie się w domu tylko oglądacie.

@lonely_sunflower_ wiesz, co to jest. ;)
Dla reszty: zostałam zapytana przez tą użytkowniczkę o polecenie książek i filmów – oto mój wykład.

Dobrze, wreszcie mam chwilę. Życie pędzi teraz przedziwnie szybko i trudno mi znaleźć czas na taką prostą czynność jak pisanie.
Dobrze, rekomendacje. Zaznaczyłaś książki i filmy, jeśli dobrze pamiętam (?). Uwzględnij, że będę tu się dużo odwoływać do siebie, swoich przemyśleń i odczuć – w końcu przedstawieni poniżej to moi ulubieńcy!
Jeśli chodzi o książki, to lubię mniej więcej taką tematykę i klimaty, jakie utrzymuję w moich opowiadaniach – historie z nutką sci-fi, może lekkim posmakiem fantasy, ogólnie mówiąc: wydarzenia nadnaturalne i otaczająca je dobrze zbudowana podróż psychologiczna.
Oczywiście nie jest to reguła i lubię, aby książka mnie zaskoczyła. Więc:
-„Śpiew kukułki” oh, ona mnie właśnie zaskoczyła, JAK mnie zaskoczyła. Trochę nie umiem wytłumaczyć fenomentu tej książki, bo choć ma w sobie kilka punktów nie podchodzących pod mój gust (choćby to, że akcja toczy się kilka dziesięcioleci temu, a więc klimaty ‚retro’), to całość jest tak dobrze napisana, tak mistyczna, tak zgrana, że porwała moje serce. Narratorem jest młodziutka dziewczyna, wręcz dziewczynka, przez co sposób opowiadania ma w sobie ten szczególny rodzaj dziecinnej prostoty, ale też niesamowitej przenikliwości. Sam sposób budowania zdań, powalająca ilość porównań (nawet jeśli nie dla akcji, to książkę warto przeczytać dla Największego Zbioru Najkreatywniejszych a Jednocześnie Najbardziej Trafnych Porównań Świata) – imponujące, pokochałam ukrytą za przepięknie i trafnie pisanymi linijkami ogromną mądrość autorki. A sama historia – dziwna, trudna do właściwego zrozumienia, niepokojąca w fascynujący sposób. Polecam, bardzo.
-„Fobos” – za swoich czasów ogromnie lubiłam tę książkę, teraz, po odrobinę dłuższej nauce życia, uważam, że nie jest taka porządna i rozwinięta, ale przyjemna w czytaniu i ciekawa jako przygoda. Książka zabiera nas w kosmos na pokładzie nowoczesnego statku kosmicznego, gdzie dwanaście wyselekcjonowanych osób czekają dość osobliwe przeżycia.
Portrety postaci, na których tutaj właściwie opiera się akcja, (w końcu poza statkiem otacza nas jedynie pustka kosmosu), są dość jednowymiarowe; widać, że każda postać ma przypisaną dla siebie cechę, pewien sposób bycia i praktycznie tylko z tej strony ją widzimy, nie ewoluuje, nie szokuje nas. Poza tym jednak, jak na książkę rozrywkową – jest bardzo wciągająca i przyjemna w czytaniu. Niektóre aspekty są pięknie napisane, aż czuć emanującą od nich aurę uczuć, silnych i porywających, inne trochę dziwią (na przykład odrobinę nienaturalne dialogi, haha?). Książka warta przeczytania, choć druga część odrobinę zbacza w stronę Wielkiego Dziwadła, a trzecia – nadal nie udało mi się znaleźć polskiego czy angielskiego wydania.
Jednak nie chcę pozostawiać negatywnego wrażenia – książka jest fajna. :)
-„Tysiąc pięter” – tutaj spełnia się moje uwielbienie osadzania akcji w alternatywnej przyszłości. Narratorami jest kilku bohaterów, każdy wprowadza nas w swój własny świat. Jednak rozdział po rozdziale, powolutku lecz dosadnie, okazuje się, że nasze postacie wcale nie są przykładnymi, łatwymi do lubienia ludźmi – każdy z nich jest na jakoś sposób skażony, ich charaktery są zwyczajnie złe, słabe. Żyłki egoizmu, zazdrości, nienaturalnych zboczeń czy nawet czystej nienawiści stają się coraz wyraźniejsze poprzez książkę. I to jest właśnie dobre – książka wyrywa się schematowi tworzenia łatwego do lubienia, cenionego bohatera – tutaj czytelnik tworzy z nimi relacje jak z prawdziwymi ludźmi, zawiłe i trudne, widzimy obraz 3D. I z drugiej strony – kiedy bohater posówa się do złego czynu, jesteśmy z nim na tyle zżyci, że próbujemy go bronić, usprawiedliwiać, choć nie powinniśmy mieć do tego podstaw… ciekawe, prawda? Bardzo to cenię. A sama akcja – osadzona w nowoczesnym, tysiącpiętrowym (czy to wogóle słowo?) wieżowcu, w którym pniemy się w górę; od niskich, brzydkich, odrzucających biedą dzielnic do wysokich, coraz to nowocześniejszych apartamentów, białych, lśniących miast, parków i szklanych domów. Robi wrażenie i naprawdę wciąga.
-Z książek naukowych polecam bardzo „Wszechświat w twojej dłoni” – za merytorykę i zaskakująco przyjazny sposób rozmowy z czytelnikiem, i za podróż w gwiazdy, oraz „Dziwnologia” – za świetną tematykę, miłe i zafascynowane czytanie, zdrową dozę humoru.
-„Między nami chaos” wybaczam tej książce odrobinę niezrozumienia, zaplątanie i nieklarowność. Wybaczam, ponieważ zwyczajnie ujęła mnie podróż pociągiem poprzez Stany Zjednoczone na spotkanie zapomnianych zagadek i zaginionych odpowiedzi. Nie mogę powiedzieć wiele o więzi z bohaterem, raczej o więzi z historią – tym, jak wiedzie nas przez różne miejsca i osoby, jakie pytania zadaje, jaką poezję nam serwuje. Książka na przytulny, długi wieczór – przeniesie nas do odległego pociągu pędzącego przez deszcze i śniegi, razem z „waszym, jak zawsze, ukochanym konduktorem”.
-„Przebudzenie labiryntu” – typowa książka akcji, ale co dziwne – nie jest napisana słabo! Naprawdę mnie to zaskoczyło i zmotywowało do dalszego czytania. Jest w niej coś więcej poza prostą przygodówką i może nie nazwałabym tego Wielkim Przesłaniem czy Objawieniem, ale historia jest dobra, z potencjałem, absorbująca do czytania. Poza dziwnymi plamami dziwnych, słabych czy wręcz naiwnych zabiegów, czytałam Labirynt z wielką przyjemnością. Podoba mi się ewolucja bohaterów poprzez kolejne światy, aż do ostatniej części. Koniec… właściwie nie sycący, ale nie spaprany. Dobra książka.
-„Brzydcy” – czy muszę wogóle coś mówić?
-Poza tymi mogę dorzucić jeszcze w miarę dobre: „Zresetowana”, „Inne dziś” (książka mem lol), „Kto porwał Daisy Mason” czy „Neverworld wake”

Filmy. Lubię, kiedy film jest niepokorny. Kiedy czymś się odważnie wyróżnia – czasem nawet ciekawy pomysł potrafi u mnie przeważyć to, że film zwyczajnie nie był dobry. Oczywiście nie zawsze, haha, moje serduszko oddam tylko poważnie dobremu kawałkowi sztuki.
-„Incepcja” – to mój all-time favourite. Mogę go oglądać setki razy a i tak zawsze mnie uderzy jak upadek z tysięcznego piętra. Naprawdę lubię pomysł manipulacji snami; gra aktorska – toż to istny creme de la creme; efekty specjalne i zabawa światem – o tak!; a fabuła, budowanie napięcia psychologicznego, wielowymiarowych dramatów życia – są absolutnie przepiękne. No i muzyka – „Time” Hansa Zimmera wprowadza mnie w stan psychiczny z innego wymiaru. Do obejrzenia (i to nie jeden raz!)!
-Wspomnę o twórczości Wesa Andersona. Po kilku jego filmach można szybko poczuć przesyt, ale w kontrolowanych dawkach jego twórczość jest genialna, niespotykanie piękna [estetyka kadrów to jakiś boski absurd], a irracjonalny, cięty humor – komiczny. Moimi ulubionymi kawałkami Andersona są chyba „Wodne życie ze Stevem Zissou”, „Wyspa psów” o której już pisałam w przeglądzie miesiąca, „Grand Budapest Hotel” też jest genialny.
-„Blade Runner 2049” – pod ten film najlepiej mieć przygotowane podłoże składające się z
a) oryginalnego „Blade Runnera” z Harrisonem Fordem sprzed kilkudziesięciu lat
b) książki, na której cała historia jest oparta: „Czy androidy śnią o elektrycznych owcach?” genialnego Philipa Dicka.
Dzięki temu historię można zrozumieć bardziej dogłębnie, no i swoją drogą są to również świetne dzieła sztuki! Ale co do naszego najnowszego dzieła – jest po prostu zapierające dech w piersiach. Oglądamy tylko na dużym ekranie, absolutnie zabraniam zabierania się za ten film na telefonie czy małym laptopie. Widoki i przerażająca, piękna estetyka są nie do opisania, niepokojąca muzyka Vangelisa mrożąca krew w żyłach, gra aktorska Ryana Goslinga, Jareda Leto, Harrisona Forda czy innych – cóż. Powtórzę się tylko – genialna. Ale najbardziej lubię samą psychologiczną głębię: [spojler-nie do końca taki spojler alert] historię pokazującą, że na przekór oczekiwaniom, nasz główny bohater wcale nie jest, jak w każdej istniejącej historii – tym wyjątkowym, tym wybranym, nie osiąga zamierzonego celu, nie zaskakuje nas – dosadność i piękno tego rozwiewającego złudę świetności tragizmu są według mnie najcenniejsze w filmie. Ukazanie, że heroiczny, magiczny los wcale nie jest nam pisany – za zakrętem wcale nie czeka niezwykła przygoda, nie mamy w sobie nieodkrytych pokładów wspaniałości, nie jesteśmy wyjątkowi i właśnie największym skarbem jest być silnym mimo to, stworzyć coś pięknego, dobrego, nawet, jeśli jesteśmy nikim, a wspaniałość na nas nie spłynie – musimy ją zbudować. [KONIEC strefy ‚spojler-nie taki sprzęt spojler’] Tak rozumiem ten film. I polecam go z całego, zachwyconego serca.
-„Lobster” – jest to dziwadło, raczej niepokojące i wytrącające z równowagi, ale bardzo ciekawe.
-„Uciekaj” i „To my” – są to horrory, a to, że horrorów nigdy nie lubiłam i mimo wszystko je obejrzałam, jest już samo w sobie dużym komplementem. Są filmami reżysera Jordana Pele, zupełnie niekonwencjonalnymi, budują strach w najciekawszy sposób, jaki widziałam. Bo zwykle, gdy oglądam horrory, cały element przerażenia wywoływany jest na jeden z trzech tragicznie tanich sposobów:
a) mrok
b) jumpscare
c) krwawa brutalność
A tutaj… Cóż, nie powiem że Pele nie używa tych elementów, ale robi to w sposób wyważony, wręcz dystyngowany, poza nimi przepięknie buduje przerażającą akcję. Oba horroy są ciekawe, pełne zagadek i subtelnych ukrytych znaczeń, genialne do oglądania za pierwszym razem, jeszcze lepsze za drugim.
-„Trzy billboardy za Ebbing, Missouri” – I frickin luv it. Już przywołałam kilka dzieł o niesamowitym potencjale budowania wielowymiarowych postaci, których można nienawidzić, kochać i chcieć zabić ze sceny na scenę – ten tutaj film jest koronnym przedstawicielem. Uwielbiam jego brutalny, ale piękny świat, skomplikowaną sieć relacji międzyludzkich, przeobrażeń podczas poszukiwania miłości, celu, sensu. Plus, Frances McDormant odgrywa rolę życia.
-„Anihilacja” – czy wspomniałam już o drygu do sci-fi? Czy napotykałam, że ogromnie szanuję dobrze zbudowane horrory? Czy dało się odczuć, że uwielbiam piękno świata uchwyconego w kadrze? Cóż, to jest właśnie wstęp do ‚Anihilacji’ – to kwintesencja przerażającej, psychologiczno – fantastycznej plątaniny, trudnej do zrozumienia i poruszającej. Iście genialna!
-„Atlas chmur” – wielopoziomowa historia o najbardziej wymyślnych wątkach przenikających się, zlewających, walczących ze sobą. Lekka, zabawna i miła, krok dalej – głęboka, poruszająca najgłębsze emocje, przepiękna ballada. Film bardzo uczuciowy, romantyczny, wzruszający. Linia melodyjna – magiczna, zabierająca nas z jednego miejsca i czasu w drugie, wodzi nas po wszystkich pięknych zakątkach przedstawionej historii. Polecam, polecam, polecam!

Uwierz lub nie, ale pisałam to prawie trzy godziny. Póki co to wszystko! Miłego czytania, miłego konsumowania sztuki ;)