Jeśli ktoś przyjrzał się białej kołdrze śniegu jaka okryła świat kilka dni temu bliżej niż zazwyczaj, mógłby zauważyć, iż panujący wokół mróz zamienił puszystą pierzynkę w płachtę malutkich, filigranowych kryształków. Cieniutkie lodowe wielokąty były wprost stworzone do odbijania światła. Niebo tego dnia było idealnie bezchmurne. Śnieg wyglądał dzięki temu, jakby rzucono na niego garść małych diamentów, wielkości kilku ziarenek piasku. Spod śniegu wystawały łodyżki wielu pospolitych roślin, które ośnieżone i zamarznięte tworzyły niesamowite kompozycje. Oszronione nitki pajęczyn zwisające pomiędzy nimi były tak delikatne i misterne, że niemal nie dało się uwierzyć w realność widzianego krajobrazu. Wieczorem piękno chodnika zniknie, stłamszone nieznaną liczbą obutych stóp. Na razie jednak istniała jedynie czysta, świeża biel śniegu okrywającego ziemię i jasny błękit pustego zimowego nieba.

~ Misia uwiecznia przeżycia z porannego spaceru z psem, kiedy jeszcze nie była chora.
Miłego wieczoru. Bądźcie zdrowi.

(Na żywo i tak to wszystko było o wiele piękniejsze)

Śnieg u mnie niestety stopniał, więc próbuję przywołać go z powrotem 😅