~ chłopi i ziemniaki (rant), oraz zryłam sobie psychikę ~

Prawdę mówiąc, powinnam zająć się ważeniem ziemniaków z doświadczenia z biologii, ale mój brat siedzi właśnie nad jakimś zadaniem o drzewie genealogicznym i rozpacza. Rozpacza dlatego, że przynajmniej 2 jego kolegów dokopało się bez większego trudu do swoich przodków z, o borze sosnowy, renesansu (wiek XVI, jak dobrze pamiętam… nieźle), a mój ojciec nie wie nawet, kim jego ojciec był z zawodu. Co jeszcze? Owi koledzy mają wywodzić się z rodów, o borze sosnowy, szlacheckich, a dziadek jednego z nich był jakimś jebitnie uhonorowanym generałem i nawet ma swój życiorys w jakiejś książce. Z kolei w naszym przypadku wszystko wskazuje na to, że jesteśmy raczej wieśniakami i ta mała ameba wybitnie ciężko to znosi. Zdruzgotane ego, no straszne.

Jeżeli jesteście tu wystarczająco długo to pewnie zdążyliście zauważyć, że na swój dziwny sposób lubię historię. Słowa padają z ust – już certyfikowanego – biolchema, więc zapiszcie historyczny moment. Anyway, chodzi mi o historię nie-szkolną, nie-podręcznikową i nie-wykuj-na-pamięć-wszystkie-bitwy-kampanii-wrześniowej-bo-zrobię-ci-z-d***-westerplatte. Czasem jest w tym trochę nostalgii, ale ogólnie mam wrażenie, że po prostu książki historyczne, jak na ironię, zapominają o ludziach. Idk, może tylko ja tak mam, ale siedzicie w tej szkole, słuchacie tego pier*olenia i… nie macie wrażenia, że to brzmi jakoś abstrakcyjnie? Wyobraźcie sobie to XIV-wieczne miasto. Jakąś plagę. Czarna śmierć? Ludzie umierający na ulicach, opuszczający mieszkania skierowane na północ bo "morowe powietrze", smarujący jabłka koszeniliną… Cholera. Albo to rokoko, sukienki barwione trucizną i zdobione skrzydełkami owadów, kapelusze z wypchanych ptaków, bale zimowe w Wersalu… No ej.

To wszystko jest jednocześnie poj3bane i w jakiś sposób fascynujące. Jakby, plaga non stop, średnia życia koło 30, zero praw dla 95% społeczeństwa, walnięci lekarze, którzy bali się głupiego okresu, mycie włosów raz w miesiącu – masakra, ale chciałoby się to zobaczyć. Tylko na chwilę, po prostu wejść tam, żeby dotarło do nas wreszcie, że oni faktycznie byli żywi (przy odrobinie szczęścia lol), mieli swoje życia, swoje problemy i, do diabła, nie wszystko toczyło się wokół wojen i powstań. Byli ludzie bogaci i ludzie biedni, była klasa średnia, był margines społeczny, była kuźwa codzienność.

Tak, jestem dziwna. I wkręciłam się w historię mody, bo ej, poważnie, to jak wyglądamy kształtuje to jak myślimy. I na odwrót. Polecam serdecznie, ale bilet jest tylko w jedną stronę – jak wpadniesz, to przepadniesz. I będzie cię boleć patrzenia jak Netflix ma w d*pie to, z której dekady bierze ciuchy i potem nic za bardzo nie ma sensu, a w Bridgertonach jest więcej brokatu niż we mnie niechęci do ważenia kostek ziemniaka. Ale warto (nie ziemniaki w sensie, historię mody). Serio. Nawet nie wiecie, jak bardzo to otwiera oczy – na wiele spraw.

Wracając na koniec do mojej chłopskiej rodziny, uświadomiłam sobie trochę coś strasznego. Moi pradziadkowie mają dokumenty, wg których zostawili na Kresach dom i gospodarstwo. Ujmijmy to tak: nie jest to dworek pod Zamościem, ale wciąż, dom i gospodarstwo to jest dość znaczny majątek. Przepadł, ofc, ale nie o to chodzi – bardziej mnie interesuje, skąd oni go do cholery wzięli? No bo idźmy dalej w tył – nawet gdyby oni bądź, co bardziej prawdopodobne, ich rodzice, weszli w posiadanie tego wszystkiego dopiero po pierwszej wojnie, to still, skąd mieli kasę? Nie mogli być randomowymi chłopami i tak po prostu kupić ogromnej posiadłości w czasie hiperwielkiego, bo powojennego kryzysu gospodarczego. Czyli mieli pieniądze – s p o r o pieniędzy – jeszcze przed wojną. Prababcia urodziła się pewnie koło 1910, to jest schyłek epoki edwardiańskiej. Raczej średnie czasy u nas w kraju.

No i teraz big brain time: w jaki sposób najprawdopodobniej biedna, chłopska rodzina weszła w posiadanie majątku ziemskiego lub kasy, żeby ten majątek nabyć, a potem rozmnożyć? Pomogę wam, bo opcje są dwie: 1864, uwłaszczenie chłopów w zaborze rosyjskim. Albo, trochę wcześniej, 1846.

Rabacja galicyjska, heh.

Jak dotarliście aż tutaj, to gratuluję. Ale aktualnie mam zryty mózg (like i said, historia… otwiera oczy). Thoughts?

A.

~ wieczny odpoczynek racz mi dać panie ~

Poważnie, idea "wiecznego odpoczynku" coraz bardziej zaczyna mi się podobać. Od miesiąca nie sypiam, a jeżeli sypiam, to po 4-5 godzin na dobę. Ehhh, oddajcie mi zdalne. Takie piękne czasy, gdzie robiło się to, na co miało się ochotę i widywało się tylko tych ludzi, których miało się ochotę widzieć… nie doceniałam tego.

W gruncie rzeczy jestem o pół milimetra od zmiany szkoły, a co za tym idzie, miasta zamieszkania. Prawdopodobieństwo, że dyrekcja jakiejkolwiek placówki się na to zgodzi jest bliskie zeru, ale muszę spróbować, bo skoczę z mostu. Jest cała historia z tym związana, ale szczerze nie mam ochoty przeżywać tego po raz enty. W skrócie – pojechaliśmy na gównianą wycieczkę i okazało się, że luzie wokół mnie to banda p*********ch, fałszywych suk, która nie wahała się, na przykład, zamknąć n*******go w trzy d***, wymiotującego kolegi w pokoju na klucz, żeby wychowawczyni go nie znalazła. Nie powtórzę wam, co o nim mówili. Ba, nie powtórzę, co mówili o sobie nawzajem dwie godziny po tym, jak skończyli wspólnie "integrować się" nad czystą. Raz razem pijecie i jest fajnie, a za chwilę obracacie się do kogoś innego i wyzywacie swoją psiapsi od szmat, publikujecie jej zdecydowanie nienadające się do publikacji zdjęcia i… ehh. Imagine.

Także ten, jednak ZA bardzo wierzyłam w ludzkość. Grunt, że teraz już wiem wszystko, co powinnam wiedzieć, mam hacka na każdego i najlepsze reaction pics internetu. Tylko że rzygać się chce od patrzenia na te ryje, no ale za wszystko się płaci.

A miało być krótko. No więc, wróciłam chwilowo, bo jestem chora, w związku z czym przespałam 10 godzin i, o mój Thorze, tego mi było trzeba. Najchętniej przespałabym następne 10 lat, ale chyba katar tyle nie trwa, niestety. Zresztą męczy mnie rozpaczliwe zbijanie gorączki, bo od trzech dni mam albo 35,5 albo 38,5 stopni i nie ma nic pomiędzy.

A z fajnych rzeczy z ostatniego miesiąca, nauczyłam się robić ptysie (wychodzą tylko, kiedy w tle leci ABBA, nie mam pojęcia, jak to działa). Oraz uratowałam pszczołę. Let's consider me a good human from now on.

Ach, no i najważniejsze – żyję, jakby co.

kinda

~ parenti serpenti ~

po pierwsze, spiderman we włoskim dubbingu to coś, na co nigdy nie byłam gotowa. i niczego nie żałuję, mimo że nie zrozumiałam 80%. dziękuję, chciałam, żeby to zostało zanotowane.

po drugie, kojarzycie to takie słynne powiedzonko, "parenti serpenti"? Włosi je kochają i ja tak samo – w dosłownym tłumaczeniu, "krewni-węże". Coś podobnego do naszego "z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciach", ale znacznie bardziej… obrazowe. takie tam, południowe cudeńko, które, jak się okazuje, jest właściwie 1/3 całości. być może to tylko ja żyję pod kamieniem i nie wiedziałam tego do dzisiaj, ale oryginał brzmi "parenti serpenti, cugini assassini, fratelli coltelli" ("krewni-węże, kuzyni-mordercy, bracia/rodzeństwo-noże", ale jak przetłumaczymy to już nie jest takie śmieszne i się tak fajnie nie rymuje). złoto.

będę tego używać, w każdym razie. notorycznie.

a po trzecie, miałam pamiętać o jednej bardzo ważnej rzeczy i oczywiście o niej zapomniałam, więc poświęcę tutaj chwilkę na zadośćuczynienie. na codzień jestem raczej krytyczna wobec… no, całego świata, tak, tak, ale od czasu do czasu umiem wykrzesać z siebie trochę miłości i jakoś tak pechowo się składa, że cała ta miłość wędruje sobie wesoło w kierunku Rzymu. Głupio zatem byłoby przegapić (co notabene zrobiłam) taką ładną, 160tą rocznicę… okej, może 150 byłaby ładniejsza, ale miałam wtedy 6 lat, więc jak się nie ma co się lubi to wiecie – otóż 160 lat temu, to jest *szybka matma* w roku 1861 Italia powróciła na mapy jako zjednoczony kraj, co nas wszystkich bardzo cieszy, bo mamy pizzę, gniocchi i inne dania, których nazw już nie potrafię wymówić. słowem, fajnie, że się stało.

i z tej okazji jest bazgroł w postaci "ostatniego wagonu", przy czym chciałabym zaznaczyć, że postać pani kwiaciarki w kapeluszu jest jak najbardziej autentyczna, kochajmy włoskie kwiaciarki.

no i co, smacznej kawusi, miłego popołudnia
A.

⬇️unrelated, but hits hard