~ grinching continues ~

Miałam coś ważnego do zrobienia (musiałam przeczytać opowiadanie, które odkładałam przez chorą ilość czasu, czego teraz żałuję bardzo bardzo bardzo – to wie, ten wie).

Ale wróciłam – przesiąknięta nienawiścią do bigosu, psa mojej ciotki i wzorów chemicznych węglowodanów, bo właśnie z tą wesołą mieszanką spędzam święta. Udało mi się też, przy okazji, zj3bać makowca. Bardzo pozytywnie się zapowiada, nie ma co.

I w zasadzie wygląda na to, że pozostaje mi tylko złożyć Wam jak najlepsze życzenia, w czym, jak wszyscy wiemy, jestem raczej słaba. No cóż.

Życzę Wam w pierwszej kolejności tego, żebyście nigdy nie byli zmuszeni wiedzieć, jak wygląda rozrysowana na pierścieniach sacharoza i czym alfa-gluskoza różni się od beta-glukozy.

No dobra, poważnie:
Życzę Wam długich nocy. Długie noce zaczęły u mnie ostatnio funkcjonować jako synonim czegoś względnie dobrego. Kiedy noc jest długa, czas zwalnia. Można robić wszystko – wchłonąć cały sezon Downtown Abbey, spać smacznie to wymagane, choć abstrakcyjne osiem godzin, albo po prostu zrobić sobie kubek (dzbanek) herbaty i gapić się w gwiazdy. Długich nocy, mon cheries, bo długie noce to ten czas, kiedy wszystkie decyzje należą do Was.

Życzę Wam porcelanowych filiżanek. Porcelanowe filiżanki bowiem mają to do siebie, że nikt ich specjalnie nie używa, a już na pewno nie publicznie. Mamy termosy albo papierowe czy styropianowe kubki, które są albo dramatycznie zimne, albo cholernie gorące, a wszystko sprowadza się do tego, że gdyby ktoś zobaczył Was z porcelanową filiżanką na mieście, pomyślałby sobie, że postradaliście zmysły.
Może właśnie w tym tkwi cała zabawa – w postradaniu zmysłów i porcelanowej filiżance – bo porcelanowa filiżanka znaczy, że masz w dvpie to, co pomyślą i po prostu robisz swoje.

Życzę Wam podróży do Rzymu. W głównej mierze z powodu Schodów Hiszpańskich, bo to idiotyczne, że coś, co nazywa się Schody Hiszpańskie, znajduje się w Rzymie, który ma z Hiszpanią tyle wspólnego, co ja ze spokojem ducha. I teraz uwaga – życzę Wam tego, żebyście przylecieli do Rzymu, podreptali do rione Campo Marzio i usiedli sobie na tych schodach albo na innym przypadkowym murku, a potem spędzili d o w o l n ą ilość czasu, po prostu gapiąc się na rzymskie Schody Hiszpańskie. Nigdzie się nie spiesząc. O niczym innym nie myśląc. Tylko wy, schody i odwieczna filozoficzna dyskusja wewnętrzna, dlaczego właściwie zjedzenie czegokolwiek na którymś ze stopni przynosi nieszczęście i kto to do diabła wymyślił. Życzę Wam Schodów Hiszpańskich, bo Schody Hiszpańskie to spokój i moment na to, by się zatrzymać.

I kiedy już – czysto hipotetycznie – wypijecie herbatę z porcelanowej filiżanki, siedząc w środku długiej, jasnej, południowej nocy na Schodach Hiszpańskich w Campo Marzio (mowa była tylko o jedzeniu, nie o piciu), może wreszcie wszyscy pojmiemy, że te przydługie i nudnawe, a może nawet nieco nawiedzone "życzenia" dałoby się streścić w dwóch słowach:

bądźcie szczęśliwi

A.

~ gdzie kupić talerz ~

Ogólnie to jestem trochę wkurviona, ale jak tak to piszę to to będzie chyba całkiem śmieszne. Storytime, zacznijmy od początku:

W piątek o 17 miałam trening tenisa. Jesteśmy na nim we dwie z koleżanką, która jest także moją sąsiadką i zwykle jest tak, że jak z tego treningu wracamy, to idziemy do mnie pogadać i ostatecznie ona (dajmy jej na imię Ewa) wychodzi około 23. I co? I nic, fajnie jest się od czasu do czasu z kimś spotkać, prawda?

Dokładnie tak samo było w zeszły piątek, Ewa poszła późnym wieczorem, a ja jeszcze usiadłam nad chemią, bo tak się składa, że w przyszłym tygodniu mam dosłownie wszystko – 12 rzeczy do napisania (czy to legalne? pewnie nie, ale kogo to obchodzi), plus dwie poprawy, plus trzy eseje. Słowem, urwanie głowy. W związku z tym, dość (jak sądzę) odpowiedzialnie, postanowiłam poświęcić cały ten nieszczęsny weekend nad siedzenie nad tym wszystkim, a kto rozszerza chemię i biologię, a w dodatku po angielsku, ten wie, o czym mówię. Poszłam spać około drugiej i wstałam w sobotę… gdzieś w okolicach dziesiątej.

Musicie wiedzieć, że ja ogólnie lubię spać. To znaczy, mam problem z tym, żeby zasnąć wieczorem i nie ma opcji, że położę się o północy i usnę – ale za to jak musze wstać o siódmej rano, to nagle się okazuje, że jestem strasznie niewyspana. No i nie bardzo mogę z tym cokolwiek zrobić, więc odsypiam w weekendy, to znaczy śpię do 11 i wstaję – nareszcie – w miarę żywa.

Mojej rodzinie (czy raczej rodzicom, bo brat ma wylane), jak możecie się domyślić, wybitnie to przeszkadza, bo w każdy weekend włącza im się mode tworzenia więzi rodzinnych (XD), a to, jak powszechnie wiadomo, można robić wyłącznie przy śniadaniu. Takie śniadanie, oprócz tego, że wypada w godzinach, kiedy ja sobie najchętniej smacznie śpię, polega głównie na wysłuchiwaniu nieskończonej liczby pretensji i przemiłych uwag, jak na przykład "ale ci okropny pryszcz wyskoczył, zadbałabyś torchę o siebie" (dbam, ale niestety nie każdy z nas ma idealną genetykę i cerę jak koreańskie idolki). Wszystko to sprawia, że takie śniadania z premedytacją omijam, choćby na rzecz spania właśnie, a to wkurvia moich rodziców niemiłosiernie.

Dzisiaj, kiedy zeszłam na obiad, pierwsze co mi powiedziano to "o, panienka nareszcie raczyła przyjść. Nawet nie możesz zjeść z nami ŚNIADANIA, no tak". Zastanawialiście się jak zj3bać mi humor w 0.5 sekundy? No właśnie tak.

W każdym razie zjadłam tą nieszczęsną zupę i już chciałam iść z powrotem na górę do mojej biologii, gdy zostałam zatrzymana, bo "ciasto na pierniki nie wyszło". Zwykle pierniki robię sama, ale w tym roku matka stwierdziła, że zrobi lepsze – i zamiast dwóch szklanek mleka wlała dwa litry. Moje sugestie co do uratowania pierników zostały wyśmiane, więc podjęłam próbę pójścia na górę vol 2. Próbę, podkreślam.

Próbę, bo zostałąm zatrzymana przez ojca, który najpierw taktycznie czepił się, że odłożyłam miskę do zlewu, a nie do zmywarki. Przytoczę klasyczny dialog:

– Nawet miski nie możesz kurva do zmywarki włożyć.
– Bo w zmywarce są czyste rzeczy (plus mój brat zostawił swoją na blacie, soo)
– No to co? W takim razie możesz je wyciągnąć i powkładać do szafek, a potem włożyć miskę.
– Czemu on (brat) nie może? Ja mam dużo roboty.
– Masz rozpakować tą zmywarkę bO jA tAk mÓwiĘ, dom to nie hotel, a ty żyjesz jak pasożyt.

Bum.

Ogólnie te dwa ostatnie sformułowania to bezwzględny znak, że mam przej3bane. Dom to nie hotel, a ja żyję jak pasożyt. Bo nie jem z nimi śniadania (bo pracuję). Bo nie piekę z nimi pierników (bo pracuję, bo ciasto się do niczego nie nadaje, bo i tak nie chcieliście, żebym to robiła XD). Wiecie, jak akurat w danym momencie nie siedzę nad książką, to "ty nic nie robisz, wszyscy inni w twoim wieku się uczą, nic w życiu nie osiągniesz, sratatata". Jak akurat siedzę nad książką, to nagle robienie głupiego piernika jest ważniejsze od wszystkich moich lekcji i "żyję jak pasożyt i tylko schodzę na żarcie i nic od siebie nie daję i nie uczestniczę w życiu rodzinnym" (ponownie, XD). Jak nie spotykam się z nikim przez jakiś czas, to "jestem odludkiem, nie mam żadnych znajomych i nikt mnie nie lubi i to nawet nie jest dziwne, bo jestem najgorsza na świecie i im się rzygać chce jak na mnie patrzą". Jak raz spotkałam się z Ewą w ten cholerny piątek, to… no, zgadnijcie. Oczywiście "nie umiem planować swojego czasu i jak chciałam się uczyć to trzeba było się nie spotykać z Ewą i nie spać do południa".

Primo, nie spałam do południa, właśnie wstałam trochę wcześniej niż mam w zwyczaju, bo wiedziałam, że mam dużo pracy. Secundo, sen jest jednak dosyć istotny. Tertio, chyba mam prawo raz na ruski rok spotkac się z kimś poza szkołą.

A gówno prawda. Nie mam prawa. Mam robić pierniki z ciasta, z którego nie da się zrobić pierników i pielęgnować więź rodzinną, bo inaczej ojciec mi wyj3bie (fajnie to brzmi, nie? taka ironia), a jak chcę się uczyć to – uwaga, cytat – "trzeba było nie spać!".

Przepraszam, ale XDDDDDD.

A, w nawiązaniu do faktu, że "żyję jak pasożyt", od teraz mam:
– chodzić na piechotę do szkoły (bo jest śnieg i nie mogę rowerem, a oni NIE BĘDĄ MNIE ZAWOZIĆ BO TO ICH SAMOCHÓD).
– gotować sobie sama, bo jak oni robią obiad to nie będą mnie uwzględniać BO TO ICH OBIAD (lol, i tak zwykle gotuję sama, tylko że ja wtedy jakoś musze uwzględnić wszystkich)
– kupić sobie własny kubek i talerz i miskę, bo nie mogę używać tych, które mamy w domu, BO TO ICH TALERZE I KUBKI I MISKI I ONI NIE BĘDĄ PO MNIE SPRZĄTAĆ (w odniesieniu do miski, którą odłożyłam do zlewu).

Okej. Pośmialiśmy się i w ogóle, ale teraz trzeba zauważyć bardzo poważny problem: gdzie ja mam na tym moim zadupiu kupić talerz? (tylko poważne sugestie, nie ma tu Ikei ani nic w tym stylu)