~ tamtego dnia ~

Kiedy chodziłam do podstawówki, na każdym rozpoczęciu nowego roku szkolnego organizowano specjalny apel. Nie jakieś tam trzy słowa przywitania i rozejście się do klas, ale długi, półtoragodzinny apel z prawdziwego zdarzenia, podczas którego staliśmy wszyscy w pełnym słońcu na obrzydliwym, betonowym placu przed szkołą i słuchaliśmy po kolei dyrektora, przewodniczącego rady rodziców, wicedyrektorki, wicedyrektora, wychowawców i całej reszty bliżej nieokreślonych, nudnych dorosłych w garniturach i sukienkach. I za każdym razem ten apel rozpoczynał się w ten sam sposób: dyrektor, wysoki, patykowaty i wiecznie jakby nachmurzony człowiek o permanentnie zmarszczonym czole, stawał na schodkach prowadzących do wejścia i wygłaszał przemówienie – zawsze to samo. On też był nudnym, znużonym i leniwym dorosłym.

Nikt tak naprawdę – a przynajmniej tak nam się wówczas wydawało – nie słuchał go zbyt dokładnie. Ot, "dzień dobry, srutututu, blablabla", a potem już tylko niezrozumiały szum.

Ale mimo tego, że marzyliśmy wszyscy o tym, by wysoki dyrektor rozpłynął się na wrześniowym słońcu i dał nam nareszcie spokój, najwidoczniej choćby tylko jednym uchem słyszeliśmy to, co mówił. Bo, wyobraźcie sobie, po tylu latach ogarnęłam, że właściwie pamiętam to bardzo wyraźnie.

Pamiętam jak mówił dzień dobry najpierw rodzicom, potem nauczycielom, a dopiero na końcu nam, uczniom – jakbyśmy byli najmniej ważni z nich wszystkich. Pamiętam jak odchrząkiwał i deklarował głębokim barytonem, że "ma przyjemność powitać nas wszystkich w nowym roku szkolnym którymśtam w murach naszej szkoły", że bardzo się cieszy, że mogliśmy wrócić tutaj po wakacjach cali i zdrowi. A potem robił długą, tak długą, że niemal niezręczną przerwę i o ton ciszej powtarzał "bardzo się cieszę".

"Cieszę się, dlatego że we wrześniu trzydziestego dziewiątego roku po wakacjach dzieci nie wróciły do szkoły. Dyrektorzy tacy jak ja nie stali na środku przy mównicy i nikogo nie witali. Nikt nie obudził się smutny, że wakacje dobiegły końca, ani szczęśliwy, że zobaczy swoich szkolnych przyjaciół. We wrześniu trzydziestego dziewiątego roku dzieci obudziły się wśród wystrzałów"

I z tymi słowy odpływał w długą, patriotyczno-pompatyczną wypowiedź o znaczeniu edukacji i o tym, jakie cholerne mamy szczęście, że dziś tutaj jesteśmy. A my wzdychaliśmy wszyscy raz po raz, prychaliśmy, uciszani bezskutecznie przez taką jedną grubą katechetkę, i przewracaliśmy oczami.

Byliśmy tylko dzieciakami z podstawówki i gówno wiedzieliśmy o życiu, więc pozwólcie, że powtórzę:

"Tamtego dnia, dzieci obudziły się wśród wystrzałów".

🇺🇦 🇺🇦 🇺🇦

~ I JAK UPIÓR POWSTAJE KRWI GŁODNA ~
I KRWI ŻĄDA
KRWI ŻĄDA
KRWI ŻĄDA

Ogólnie to ciekawi mnie wasz stosunek do wampirów. Nie tylko wampirów z serii "Edward Jestemzj3banyaleprzystojnywięcwszyscymniekochają Cullen", ale też innych, może mniej przystojnych, mniej wszechmocnych i mniej protagonistycznych wampirów, z którymi się spotkaliście. Pomyślcie sobie o tym, a ja już wam tłumaczę, dlaczego pytam.

Otóż muszę napisać recenzję książki na angielski – i nie było w tym nic złego, gdyby nie fakt, że ta książka nie ma istnieć. To znaczy, mam sama wymyślić fabułę itd i napisać do tego recenzję, ale żeby głupia anglistka miała się do czego odwołać, to mam także przygotować coś w rodzaju blurba czy jak to się tam zwie – wiecie, takiej notatki co się zwykle umieszcza np na tylnej okładce, żeby potencjalny czytacz mnie więcej widział po czym ma zamiar czytać.

Oczywiście postaram się, żeby ów blurb był jak najbardziej enigmatyczny i dawał mi jak największą swobodę (zresztą c'mon, blurby zwykle są enigmatyczne), ale pointa w tym, że wylosowałam "contemporary fantasy", a zatem, jak się dowiedziałam, fantastykę osadzoną w świecie rzeczywistym. czymś takim jest na przykład "Harry Potter" albo "Percy Jackson".

Czy podjarałam się bardziej wymyślaniem tej książki niż recenzją? Oczywiście. Czy z jakiegoś powodu stwierdziłam, że włożenie tam wampira będzie zaj3bistym pomysłem? Wielce prawdopodobne. Czy w zasadzie napisałam już tego blurba, nauczyłam się przy okazji paru słów po rumuńsku i węgiersku, znam pobieżnie historię Rumunii, pokochałam nazwę Siedmiogród, wymyśliłam tytuł i właśnie zastanawiam się, co bym napisała, gdybym mogła napisać autentyczny kawałek czegoś takiego? Mooooże.

To się nazywa słomiany zapał, bitches, ale odsyłam Was z powrotem do mojego pytania o wampirach.

A.

i need a whole gothic vampire aesthetic pinterest board rn