~ ogłoszenie parafialne or sth ~

Dobrze, postawmy sprawę jasno: ten profil trochę umarł. Obiecywałam i Wam, i sobie, że tak się nie stanie, ale, cytując klasyka, są rzeczy na niebie i na ziemi, o którym nawet się nie śniło waszym filozofom. A już tym bardziej nie biednej uczennicy liceum, która w całym swoim ogólnym życiowym bagnie właśnie uświadomiła sobie, że zdaje pi3rdoloną maturę międzynarodową, i to już w przyszłym roku. Scary shit, nie polecam.

Muszę po prostu ogarnąć swoje życie i, prawdę mówiąc, nie do końca wiem jak mam się do tego zabrać. Brakuje mi czasu, w i e c z n i e brakuje mi czasu (może to być związane z faktem, że ten czas, który mam, spędzam na nicnierobieniu, gapieniu się w ścianę/sufit i innych nieproduktywnych czynnościach, ale i tak będę to zwalać na IB). Od jakiegoś tygodnia mam postanowienie, że nie będę się więcej nad sobą użalać, bo w większość tego gówna sama się wpakowałam, no i to i tak nic nie pomoże. Na razie trwam w tym postanowieniu i chyba chcę, żeby tak zostało – więc nie będę nawet pisać czym byłam przez ostatnie półtora miesiąca i jak to się skończyło.

Mam siedemnaście lat, co nie? Chyba czas dorosnąć i wziąć odpowiedzialność za to, co robię (patetyczne, i know). I, może właściwie na początku, zacząć robić cokolwiek.

Wszystko sprowadza się do tego, że prawdopodobnie nie wracamy do poziomu aktywności, który był na tym profilu kiedyś. Nie zrozumcie mnie źle, chciałabym (hej, lubię was, okej?), ale fizycznie i psychicznie kinda też nie dam rady. Nie usuwam konta, nie znikam – będę tutaj, przy dobrych wiatrach nawet bardziej niż ostatnimi czasy, ale raczej we wpisach i raczej właśnie… no cóż, tak jak widzicie. Już dawno zresztą przestałam traktować tę stronkę jako portal z quizami. To bardziej mój, idk, miniblog? Pamiętnik? Miejsce gdzie mogę pruć się o wszytsko i wkurviać się na cały świat przy wsparciu obcych-jużnieobcych ludzi (to Wy, jak coś).

Jeżeli ktokolwiek był tutaj dla, ekhem, contentu quizowego, to prawdopodobnie jego dawki spadną do minimalnych. Jeśli jesteście tutaj dla contentu "maria is an embodiment of confusion and 'fuck it all' 24/7", to dobrze się składa, bo idziemy w tą stronę. Jeżeli.. no właśnie, czemu tu w ogóle jesteście? Tak z ciekawości pytam, ale serio.

Przy okazji, potrzebuję pomysłów na ciekawe ciasta/ciastka/desery (i tak, kocham szarlotkę i sernik, ale wyrzucę przez okno pierwszą osobę, która o nich wspomni – we're not basic anymore).

I cóż, to chyba wszystko na tą chwilę, dziękuję za wysłuchanie. Nie wiem, thoughts? Co tam u Was itd?

A.

Edit: okay, jeszcze jedno, bo mnie to trochę zżera od środka – coraz bardziej mi się wydaje, że tak jakby 🎵sweater weather🎵
girls that get it, get it

ojap******* jakie śmieszne uczucie, help

~ tamtego dnia ~

Kiedy chodziłam do podstawówki, na każdym rozpoczęciu nowego roku szkolnego organizowano specjalny apel. Nie jakieś tam trzy słowa przywitania i rozejście się do klas, ale długi, półtoragodzinny apel z prawdziwego zdarzenia, podczas którego staliśmy wszyscy w pełnym słońcu na obrzydliwym, betonowym placu przed szkołą i słuchaliśmy po kolei dyrektora, przewodniczącego rady rodziców, wicedyrektorki, wicedyrektora, wychowawców i całej reszty bliżej nieokreślonych, nudnych dorosłych w garniturach i sukienkach. I za każdym razem ten apel rozpoczynał się w ten sam sposób: dyrektor, wysoki, patykowaty i wiecznie jakby nachmurzony człowiek o permanentnie zmarszczonym czole, stawał na schodkach prowadzących do wejścia i wygłaszał przemówienie – zawsze to samo. On też był nudnym, znużonym i leniwym dorosłym.

Nikt tak naprawdę – a przynajmniej tak nam się wówczas wydawało – nie słuchał go zbyt dokładnie. Ot, "dzień dobry, srutututu, blablabla", a potem już tylko niezrozumiały szum.

Ale mimo tego, że marzyliśmy wszyscy o tym, by wysoki dyrektor rozpłynął się na wrześniowym słońcu i dał nam nareszcie spokój, najwidoczniej choćby tylko jednym uchem słyszeliśmy to, co mówił. Bo, wyobraźcie sobie, po tylu latach ogarnęłam, że właściwie pamiętam to bardzo wyraźnie.

Pamiętam jak mówił dzień dobry najpierw rodzicom, potem nauczycielom, a dopiero na końcu nam, uczniom – jakbyśmy byli najmniej ważni z nich wszystkich. Pamiętam jak odchrząkiwał i deklarował głębokim barytonem, że "ma przyjemność powitać nas wszystkich w nowym roku szkolnym którymśtam w murach naszej szkoły", że bardzo się cieszy, że mogliśmy wrócić tutaj po wakacjach cali i zdrowi. A potem robił długą, tak długą, że niemal niezręczną przerwę i o ton ciszej powtarzał "bardzo się cieszę".

"Cieszę się, dlatego że we wrześniu trzydziestego dziewiątego roku po wakacjach dzieci nie wróciły do szkoły. Dyrektorzy tacy jak ja nie stali na środku przy mównicy i nikogo nie witali. Nikt nie obudził się smutny, że wakacje dobiegły końca, ani szczęśliwy, że zobaczy swoich szkolnych przyjaciół. We wrześniu trzydziestego dziewiątego roku dzieci obudziły się wśród wystrzałów"

I z tymi słowy odpływał w długą, patriotyczno-pompatyczną wypowiedź o znaczeniu edukacji i o tym, jakie cholerne mamy szczęście, że dziś tutaj jesteśmy. A my wzdychaliśmy wszyscy raz po raz, prychaliśmy, uciszani bezskutecznie przez taką jedną grubą katechetkę, i przewracaliśmy oczami.

Byliśmy tylko dzieciakami z podstawówki i gówno wiedzieliśmy o życiu, więc pozwólcie, że powtórzę:

"Tamtego dnia, dzieci obudziły się wśród wystrzałów".

🇺🇦 🇺🇦 🇺🇦