nie mogę uwierzyć że złapałam jakiegoś wirusa na sam początek września. właściwie mogłam się tego spodziewać kiedy w piątek rano obudziłam się z uczuciem jakbym umierała i oczywiście że poszłam do szkoły.
teraz od samego rana leżę w łóżku i martwię się tym czy wyzdrowieję do poniedziałku.
trochę też nie mam co robić, próbowałam się uczyć ale tak mnie boli głowa że nic z tego nie wyszło :/ więc zamiast tego czytałam na wikipedii o meduzach.
nienawidzę być chora

a wy jak się czujecie?

dawno nie byłam aż tak nieprzygotowana na nowy rok szkolny ale każda myśl o tym wpędza mnie w spiralę paniki dlatego najlepiej jest uznać że po prostu wszystko mi jedno i moim jedynym celem będzie nie umrzeć. w każdym razie powodzenia dla was wszystkich

nie wiem, jak znalazłam się w tym miejscu.
tak, to twoje ciało, utknęłaś w nim na resztę twojego życia, nie opuścisz go, zostanie z tobą tak długo aż zgnije i rozpadnie na kawałki w zimnym grobie.
chciałabym zerwać swoją twarz, wyszarpać swoje włosy, rozedrzeć moją skórę centymetr po centymetrze i słuchać jak moje serce dalej bije, nieskrępowane tą ohydną klatką.
mam w mózgu pasożyty, uwiły sobie w nim gniazdo i czuję jak zadają mi ból za każdym razem gdy poruszę głową
moje ręce są fałszywe, rozpaczliwie pragną być białe jak śnieg ale nie protestują gdy moje paznokcie przedzierają się przez nie zostawiając czerwone ślady.
nie wiem, czego chcą ode mnie moje ręce.
tęsknię za miejscem które może nawet nie istnieje, gdzieś gdzie mogłabym uciec od wszystkich, zakryć swoją twarz, chodzić w kółko w pokoju o białych ścianach słuchając ciągle tej samej piosenki przez wieczność, nie potrzebuję niczego więcej.
ludzie brudzą mi sumienie, prowadzą mnie na krawędź a potem zabraniają mi skakać, i tak bez końca, to nigdy się nie kończy a ja nie mogę złamać tego kółka nie ważne jak bardzo się staram.
nie wiem czego ode mnie chcą.
wszyscy mówią językiem którego nie rozumiem, uczyłam się go całe życie tylko po to żeby każde słowo rozmyło się i straciło sens.
wszyscy dają sobie sygnały których nie rozumiem, nigdy przenigdy nie wiem o co chodzi.
nie wiem, dlaczego mój głos brzmi w ten sposób kiedy mówię.
to co mi zrobiliście nie było miłością, to sprawiło tylko że nienawidzę siebie jeszcze bardziej a nawet nie potrafię tego nazwać.
ale bardzo nie chcę już dłużej się krzywdzić
nigdy nie chciałam takiego rodzaju bólu
nie zasługuję na to, nie zasługuję na to, nie zasługuję na to.
chcę tylko żeby ktoś mnie wreszcie wysłuchał.
nikt mnie nigdy nie słucha.