Powiedzcie mi Poczekalniacy… Jakie są Wasze spostrzeżenia dotyczące „opo z obs”?
Uwagi, co Was w nich wkurza… Cokolwiek. Znaczy wszytko.

Kojarzycie, że w bajkach, jak ktoś czegoś bardzo chce i to dostanie, to nagle jest takie „ojoj, jednak nie, jednak nie fajnie”? To jest to strasznie gówniany motyw, więc go wywaliłem z mojej bajki. To był jej cały zamysł, dziękuję, rozejść się.

Nie! Wróć, czekaj! Jeszcze przecież trzeba obgadać… Tak jest! Oprawę graficzną! Cóż prostrzego od znalezienia zdjęcia uśmiechającej się blond księżniczki na miniaturkę w ciepłych kolorach do oddania łagodnego klimatu opowiadania, prawda? Otóż gówno i nie prawda! Miałam ten sam problem, jak potrzebowałam zdjęcia uśmiechniętego chłopaka – uśmiechali się dopiero na zdjęciach bez koszulki. Czy faceci się tylko wtedy cieszą? Wracając, znalazłam wreszcie coś do tam jakoś pasowało. Zrobiłam trzy wersje z trzema różnymi modelkami i dwoma fontami, żeby na koniec zmienić koncepcje. Wybrałam najgorszą opcje. Czyli: nie oddająca klimatu, nijaka i niedopasowana, dokładnie taka sama, jak te wszystkie smutasowe miniaturki na głównej!

Zwrudźcie uwagę, że operujemy tu już na pewnym meta poziomie, także w „Tajemniczym Mecenasie…” Oprawa graficzna wewnątrz opowiadania była celowo badziewna (miniaturka akurat nie celowo, ale jakbym chciała, żeby był na niej napis to by był. Nie chciałam.), tak teraz wyśmiewamy (przynajmniej ja) konwencje. Konwencję zimnej i tajemniczej miniaturki. Która jest identyczna do wszystkich innych zimnych i tajemniczych miniaturek, do cholery.

W ogóle, kto się podejmie wyzwania zilustrowania królewny Aurelii? Oczywiście po przemianie w bestię. Jest jej całkiem dokładny opis, więc… No mam nadzieję, że… A pewnie tym frajerem, co poświęci na to swój czas, będę ja. Kij mi w oko.
No ale patrzcie jaki przepiękny opis:

„Zamieniła księżniczkę w obrzydliwą bestię. Z zaślinionej gęby, sterczał rząd długich na łokieć zębów, z świecących ślepiów ulatywały obłoczki dymu. Dłonie, które niegdyś kaligrafowały pawim piórem miłosne wiersze, teraz zamieniły się w ogromne łapy, którymi można było zbrojnego na pół rozerwać. Nogi, które niegdyś w pantofelkach do dźwięków lutni tańczyły, teraz zmieniły się w kopyta, których jedno uderzenie kruszyło skały. Blond warkocz, zapleciony do leśnej ucieczki zmienił się w najeżony kolcami ogon. Z grzbietu, masywnego, jak u tura i pokrytego srebrną łuską wyrosły dwie pary ogromnych, nietoperzych skrzydeł.”

Aż chce się narysować.

Ps.
Takie fajne, można się zapisać. Zapraszam, potrzebni ludzie.
https://samequizy.pl/kreator-apokalipsy-zapisy-otwarte/