Nie wiem czy ktoś już to robił, ale ja mogę. Macie tu link do niepublicznego video na YT z moich ferii. Nie wiem, czemu jakość jest aż tak słabą, ale cóż… Bawcie się dobrze, ja się bawiłam świetnie.

https://youtu.be/9efr_BEao_8

Trwa trzydzieści sekund i nie potrzebujecie dźwięku. A ta główka była bardziej stroma niż się wydaje.

Em, dobry wieczór.
Zatem przez długi czas nie byłam sobie aktywna i nie wiem czy już o tym wspominałam, ale to dlatego, że byłam w pełni pochłonięta grą w wiedźmina. Kiedy już ją przeszłam chyba wstawiłam to moje opowiadanie itd., ale na święta wytargałam sobie dodatki, więc… No znowu gram. I staram się pisać, ale umiem pracować tylko w ramach wiedźmina, a nie chce pisać niczego poważnego, zanim nie skończę poprzedniego projektu, więc… No macie to. Tajemnicza Nilfgardka Vitta oraz Redańska przewodniczka Agna.

Vitta nie była fatalnym jeźdźcem, po prostu niezbyt dobrym. Bardziej niż konno, szczególnie na długie dystanse, preferowała podróżować na wozie, choćby i takim z wypaczonym kołem i podskakującym na wybojach. Ostatecznie wolała nawet prowadzić wierzchowca pieszo. Jednak teraz z błogim uśmiechem i przymkniętymi oczami siedziała w siodle, opierając się o korpus swojej towarzyszki.
Agna trzymała lejce i obserwowała drogę znad ramienia dziewczyny. Jak najdyskretniej potrafiła, zaciągała się zapachem wysłużonego, ale zadbanego i czystego stroju podróżnego. Czuła woń perfum, którą kaftan zdążył nasiąknąć w kasztelu oraz zapach samej Vitty.
Kiedy nad traktem wyrosły drzewa, a słońce przestało razić w oczy, Vitta wyjęła z kieszeni na piersi monokl, a z torby dokumenty i powoli zaczęła ponownie je studiować. Nawet nie zwróciła uwagi na podbródkiem opartą na jej ramieniu Agne. Jak słusznie założyła, nie umiała ona czytać. Znaczy, coś tam kiedyś lizneła w szkółce prowadzonej przez kapłankę Melitele, na tyle aby teraz zauważyć, że owe dokumenty były zapisane w starszej mowie, ale oczywiście treści nie zrozumiała.
Przełożyła lejce do jednej ręki, aby drugą przejechać po szorstkim materiale na rękawie, a potem talii towarzyszki. Nie czując oporu już ją tam zostawiła. Zastanawiała się kim ona może być. Posłaniec nigdy sam nie czytałby tego co ma przewozić, zresztą byłby na pewno lepszym jeźdźcem. Brak jakiegokolwiek herbu albo chociażby barw oznaczał, że raczej nie była ani szlachcianką, ani nawet nie na usługach jakiegoś rodu, a jednak pan Agne, mości hrabia Bondert, sam wykupił Vittcie pokój w gospodzie, a potem wysłał Agne, jako przewodnika, aby dostarczyła ją bezpiecznie do oddalonego o półtorej dnia drogi folwarku.

I na koniec przekochany Gaunter o’Dim