Hej… mam dzisiaj sprawę. Bardzo ważną. I potrzebuję pomocy, także zostań, przeczytaj i skomentuj, jeśli łaskaw.
https://www.youtube.com/watch?v=ij_0p_6qTss – masz muzyczkę, przewiń do 0:46 i czytaj…

Pierwsza sprawa: Nie radzę sobie. Po prostu.
Nie ma obok mnie osoby choćby podobnej do mnie. Nie mam się zwrócić do kogo. Myślę o zmianie szkoły, ale w głębi duszy wiem że niewiele to da. Ludzie to jednak ludzie.

Straciłam przyjaciółkę. Straciłam, przez swoją głupotę. Ona nie chcę mnie znać. A ja głupia płaczę za nią tygodniami, bo to moja przyjaciółka którą znam od 3 roku życia.

I mimo że raz zrobiła mi jeden wybryk, ja nadal ją kocham (po koleżeńsku, bez skojarzeń). Powiem szczerze: płaczę pisząc ten tekst. Słone łzy spływają mi po twarzy. Czemu? Heh…

Chodzi o wspomnienia. Tak, wspomnienia.

Gdy piszę o problemach, bardzo często przypominają mi się różne miłe, cudowne chwilę z Werą (moją przyjaciółką).

Sama nie wiem czego chcę. Ale najbardziej chciałabym powrócić do starego życia i cofnąć tą jedną, małą głupotę. Abyśmy znowu uciekły z rekolekcji i zamówiły kebaba, abyśmy znowu jadły razem jedną pałeczkę cukrową, i żebyśmy znowu dostały tej piepszonej opryszczki. Dobra, muszę się opanować. Mój koc jest już cały mokry. Wdech, wydech. O reszcie odpałów nie będę opowiadać, bo to raczej prywatne sprawy.

Druga sprawa: Jestem prawdziwa, a ludzie chcą mnie sztuczną.
Gdy pisałam Imprezę z Creepypastami jako niedoświadczony dzieciak rok temu, wszystko było humorystyczne i z********. A teraz? Zniszczyłam to wszystko! Ja, idiotka! Zrobiłam z tego psychologiczną papkę!!! Ch** z tym, że mam nową bluzkę całą mokrą! Nie zasługuje nawet na jeden komentarz! ?

*wdech, wydech*

Nienawidzę siebie! Do widzenia państwu, nie pocieszajcie mnie, jak już macie skomentować, to skomentujcie i dajcie mi radę, bo narazie jestem w (dosłownie) opłakanym stanie.

Żegnam was po raz ostatni. Hej.