kochani, jak się macie?

wiecie, czasami siedząc z kubkiem herbaty z miodem i cytryną, kruchymi chruścikami i książką od biologii, zastanawiam się do jakiego miejsca trafię za rok, jakimi ludźmi będę się otaczać i jakim człowiekiem się stanę. odkąd pamiętam wiek 15,16+ lat wzwyż naprawdę wzbudzał we mnie podziw, wtedy człowiek stoi między byciem branym na poważnie, ale jednak dalej dziecko. zbliżam się do tego wielkimi krokami i mimo, że chcę, to wiem, że później nastąpi wiek 20,25 i tak dalej. jego się boję. boję się oznak starości, upadku kondycji fizycznej i samego końca, chorób. co jest po śmierci, kim się stajemy? a nasi bliscy? dlaczego muszą cierpieć?

przerażające jest to, że wszyscy kiedyś trafimy „gdzieś”, ale nikt ani nic nie może nam powiedzieć gdzie. to tak jakby rzucić się na głęboką wodę, gdy pierwszy raz wszedłeś do wody, rozumiecie, racja?

co będzie kiedyś? co jest za tymi „granicami”?