Poczułam potrzebę, by się odezwać. Dać znać, że jestem, sprawdzić jak czy ktoś pamięta. Chociaż moje dawne pomysły zdają się powoli przymierać, ja wciąż jeszcze żyję.
Wraz z domniemanym przypływem wolnego czasu, planowałam w ten weekend dokończyć parę rzeczy, wyciągnąć je na światło dzienne. Cóż, wypłynęło trochę innych planów, no i widzicie, nie wyszło.

Ostatnio boję się pisać. I jakkolwiek głupio to nie zabrzmi, boję się zagłębić we własne myśli, stanąć do konfrontacji z nimi. A w procesie twórczym to ważny element.
Ale próbuję. Bądź staram się próbować. Chciałam się czymś podzielić, ale w swoim niezdecydowaniu daję tu tylko zupełnie randomowy fragment, pochodzący z jednej z rzeczy, których w niedługim czasie możecie się spodziewać. Szczere opinie mile wdziane.

☆☆☆

Ale przecież wiesz, że ja nigdy nie próbowałam być bohaterką. Nigdy nie ukrywałam, że zwyczajnie bym się do tego nie nadawała. Oddaję cześć wielkim słowom, nie decydując się pochopnie na wzniosłe czyny.

I nie wykluczam, że to właśnie jest powód magnetycznego przyciągania, którym na mnie oddziałujesz: słownictwo, wzbudzające respekt.

W końcu od zawsze wierzyłam w majestat tego świata. Dostrzegłam jego wielkość pośród całej tej marności i marność w owej wielkości. Nie czuję się jednak upoważniona, by twierdzić, że poznałam rzeczywistość.

Tak samo nigdy nie miałam pozwolenia, by sądzić, że poznałam ciebie.

A litry łez są tu śmiesznie niewielką ceną za pyszałkowatą pewność.

☆☆☆

Miłego tygodnia, nich dobrze się zacznie.
I przede wszystkim wielu uśmiechów.