,,Płoną wiersze poetów, którzy chcieli zmieniać świat.
Popiół czarno-białych słów niesie wiatr.”

Spłonęła i pamięć o moich, wszystkich z ostatnich miesięcy. Raczej symbolicznie, lecz trwale, w ciszy pożegnały się ze światem.

Co ten wpis ma na celu?
Drobną informację.

W ostatnim czasie próbowałam wrócić do czegoś, w czym kiedyś byłam dobra. Cóż, nie wyszło. Mam od jakiegoś czasu kilka problemów z zagubieniem w sobie samej, ale na tym poprzestańmy. Ideały moich działań dobrowolnie odeszły.

Postanowiłam więc stopniowo wrócić do tego, czym byłam tu kiedyś. Niweluję wszelkie rzucane na wiatr słowa, za to bardzo przepraszam. Ale mocniej biorę się za moją pseudopoezję. Podwójny tego efekt pokazałam już w tamtym tygodniu. Oba opowiadania bardzo szybko trafiły na główną, więc pozostawiam już tylko Waszej wyobraźni domyślanie się, jak bardzo się cieszę.

Gdy przychodzi wiosna, zamarznięte serca budzą się do życia. Gdy rozpocznie się już pełną parą, będę miała więcej czasu, więc całkiem sumiennie zabiorę się za najróżniejsze historie z szerszą fabułą.

W moich szkicach zalega jeszcze kilka rozpoczętych one shotów. Jeden, który jest gotowy, pojawi się jeszcze dzisiaj.

Dłużej nie zanudzam własnym chaosem.
Życzę wszystkim jak najwięcej słońca na te jeszcze mroźne dni.

~ Ukryta w cieniu