Acta est fabula

Bezkresne, wygasłe milczenie,

zanika przyjemność, zanika cierpienie,

na końcu zostaje tylko epilog,

nieosobliwe, pasywne zakończenie.

Acta est fabula,

z Ziemi znika natura,

razem z nią ginie człowiek,

samoistnie sponte sua.

Sami skazaliśmy się na potępienie,

w sercu zapanowało zlodowacenie,

dobroć tuż vice versa,

na własne życzenie.

Po same oczy w oceanie kłamstwa społeczeństwo zatonęło,

wszelkie uczucia, emocje - pospolicie wszystko zaginęło,

za późno na działanie: consummatum est,

cały ten świat - wszystek minęło.

Zamiast umiłowania obracamy się w afekcie,

swoją uwagę skupiamy na pustym, materialnym obiekcie,

egzystujemy bez uczuć,

zapominamy o respekcie.

Zanurzamy się w bierności,

żyjemy szaleńczo: w bezzasadności,

jak gdybyśmy utknęli w letargu,

zatracamy się w nieczułości.

Kiedy ostatnia przyjdzie trwoga,

skończy się Carpe Diem i utopijność błoga,

jak zwykle czynią Homo sapiens,

na kolana i do Boga.

Na próżno, nadszedł dances macabres,

wyczerpał się zakres,

dies irae musiał nastąpić,

primus inter pares.