Za chwilę przeczytasz pewien tekst. Jestem bardzo ciekawa, czy czytałbyś dalej, czy też nie. Zaczynamy?Kładąc się do łóżka zawsze zastanawiam się, dlaczego właśnie wtedy przypominają mi się wszystkie głupie rzeczy, jakie zdążyłam w życiu zrobić. Właśnie wtedy do głowy przychodzą najlepsze pomysły, których rano nie pamiętam. Właśnie wtedy nie mogę spać, gdy mam zbyt wiele rzeczy na głowie.
Teraz też widocznie mam ich zbyt dużo, bo już od półtorej godziny wpatruję się tępo w sufit. W głowie pulsują mi myśli, mrugają niczym zepsute światła. Nie mogę już wyłapać poszczególnych słów z plątaniny wyrazów szamoczącej mi się w głowie, ale dalej coś we mnie przydusza mnie do prześcieradła. Coś mówi mi, że nie wszystko jest w porządku. Że albo czegoś nie zrobiłam, albo wręcz przeciwnie - i wcale nie powinnam być z tego powodu zadowolona.
O, nie. Na pewno nie mogę nazwać się zadowoloną. Nie w tym momencie. Mimo, że oczy już powoli mi się zamykają, a wszystko wokół ciemnieje, wiem, że gdy się obudzę, poniosę konsekwencje. Nie wiem jeszcze czego, ale i tak skręcam się ze stresu.
Zamykam oczy i wypełnia mnie przyjemna nicość. Pustka to czasem najlepsza rzecz, jaka może człowieka spotkać. Nie widzę nic poza czarną, bezkresną płachta dookoła i wewnątrz mnie. Wszystko lekko faluje, stopniowo mnie wyciszając. Dostrzegam jednak błysk i wiem, że znów muszę podjąć decyzję - spędzić noc w mroku, czy iść ku nieznanemu?
Z lekkim wahaniem sunę ku iskrze światła. Znów nie mam pojęcia, co mnie czeka i znów wiem, że nie będzie już odwrotu. Z iskry buchnął płomień, z płomienia ognisko, z ogniska morze. Morze ognia. Stoję na czarnym klifie pod czarnym niebem. Wokół wszystko jest czarne, tylko na dole, kilkaset metrów poniżej, rozciąga się ognisty ocean.
Skaczę.
Lecąc rozpościeram ramiona, by łapać wiatr. Za pierwszym razem, dawno temu, przerażała mnie możliwość skoku, ale teraz się nie boję. Nie wiem, co mnie czeka potem, gdy dotknę dna. Spadam coraz niżej, czuję się, jakbym leciała. Im bliżej płonących języków, tym większy chłód mnie otacza.
Zapadam się w ogniu jak w chłodnym basenie. Przez chwilę płynę w dół, do szklanej podłogi. Uderzam w nią dłonią, krusząc ją na miliony drobnych kawałków, i opadam na błękitną, miękką trawę. Gdy patrzę w górę, nie ma już ognia - rozpadł się razem ze szkłem. Postanawiam więc rozejrzeć się wokół, dopóki jeszcze nic nie mąci spokoju tego miejsca. Za co najmniej pięć minut coś się stanie, a zawsze wolę orientować się, gdzie tym razem się znalazłam.
Trawa ma kolor bladego, letniego nieba - niebo zaś jest białe, niezmącone przez żadną chmurę. Nie ma słońca. We wszystkie strony świata ciągną się nieskończone pola niebieskiej i ciemnofioletowej trawy, podobnej do tej, na której stoję. Jest także drzewo. Znajduje się na wzgórzu, w odległości kilkuset metrów. Jest tak ogromne, że musi sięgać kilometra wzwyż. Ruszam powoli w jego stronę. Musi mieć ono jakieś znaczenie, inaczej by go tu nie było. Tym bardziej, że już nieraz drzewa odgrywały w moich Snach ważne role.
Jego czarny pień odcina się wyraźną linią na horyzoncie. Ciemne, poskręcane gałęzie, prawie bez liści, otaczają koronę. Wygląda, jakby rosło tu setki lat. Jestem coraz bliżej. Idę spokojnym krokiem, mam jeszcze chwilę czasu. Ostatnio musiałam czekać dziesięć minut na Rozpoczęcie. Może nawet uda mi się wejść na górę - przy ostatnim Śnie bardzo by mi się to przydało. Wczoraj był czwartek, dzień, którego najbardziej nienawidzę, więc była kolej na Koszmar. Koszmar śni mi się raz w tygodniu, ale przywykłam już do tego.
Jestem przy drzewie. Dotykam ostrożnie jego chropowatej kory. Nie mam pojęcia, dlaczego, ale od zawsze uważałam drzewa za niezwykłe. Nie ma dwóch takich samych, każde jest jak osobny człowiek.
Obchodzę je dookoła i zauważam coś, czego wcześniej nie dostrzegłam...
Madam-Red
Cudo, bardzo ciekawe ^^💜
GeekGirl88
• AUTOR@Madam-Red Dziękuję :) I wesołych Świąt przy okazji <3