Prawie cały dzień dziś padało. Lubię taką pogodę… Wyszłam z domu po godzinie 17, tłumacząc bliskim, że idę się przejść. Nikt mnie nie zatrzymał, choć na zewnątrz lało. Bo kto niby miałby mnie zatrzymać ? Otóż nikt. Nie ma kogoś takiego… Byłam nad jeziorem, stałam sama na pomoście. Wiatr z deszczem dawał się we znaki uderzając o moją twarz. Przez krople deszczu na okularach mało co widziałam. Wzburzona woda w jeziorze uderzała o pomost, uspokajając. Stałam i patrzyłam przed siebie. Dlaczego wyszłam ? Chciałam odreagować, lecz zamiast łez zaatakowały mnie myśli. Zagłębiałam się coraz bardziej w spiralę myśli, a moje ubrania coraz bardziej mokły. To było głupie, ale miałam wielką ochotę zanurzyć się w tej ciemnej, wzburzonej wodzie. Gdy byłam już całkowicie mokra, na tyle że chusteczki w kieszeni mojej cienkiej kurtki ociekały wodą, ruszyłam się z miejsca. Usiadłam w publicznej altance nad jeziorem. Wpatrywałam się w swoje przemoczone dresy i myślałam czy rodzina zauważyła, że pada. Swoją drogą wszystko jedno. poszłam też na cmentarz. Odwiedziłam rodzinę. Mama ostatnio skarżyła się na mnie, że w ogóle grobu rodzinnego nie odwiedzam. Otóż nie ma racji, robię to, ale nikogo przy tym nie informuję. Idę tam, modle się, patrzę na cyfry na nagrobku i myślę o samobójstwie, o sobie, o swoim życiu, o nich. Nie mamusiu, nie masz racji, nie tym razem. Chodzę na cmentarz. I zawsze gładzę wujka po policzku i szepczę do niego jakieś słowa. Kiedy wróciłam do swojego pokoju zamknęłam szalejące okno i usiadłam wśród tych smutnych ścian. Moje wybawienie i wiezienie. Te czerwone ściany, te same od wielu lat meble, zdjęcia rozwieszone na tablicy korkowej, okno ponuro zasłonięte firanką… To ty mamo mi ja powiesiłaś, a ja się buntowałam. Nie lubię firanek… Nie u mnie w pokoju. Patrząc na te ściany znów wróciła bezsilność i samotność.
Właśnie skończyłam swój pierwszy w miarę realistyczny rysunek. Przedstawia on mojego ukochanego „mężczyznę” w chuście i mundurze. Nie chcę rozwodzić się teraz na temat militariów…
Jest dokładnie pierwsza w nocy jak teraz spojrzałam. Idę spać. Jutro Wielkanoc… Wesołych Świąt wszystkim…
Skąd ten wpis ? Nie mam pojęcia… Tak po prostu.