Od DarkRose.
1. Jaki jest twój ulubiony smak?
Ostry, tudzież słodki. Smak juchy również raczej można zaliczyć.
2. Twoje największe marzenie?
Z tychże bardziej osadzonych w rzeczywistości – po prostu nabycie talentu i większego celu egzystencji.
3. Czego w sobie najbardziej nie lubisz?
Wszystkiego, prócz skłonności do szukania głębszych znaczeń.
4. Posiadasz konsolę do gier? Jeśli tak to jaką?
Ojciec posiada, acz nikt z niej nie korzysta. Personalnie preferuję PC, nie lubię zbytnio grać na konsoli.
5. Co skłoniło cię do założenia konta na SQ?
Chęć komentowania i czytania opowiadań, z dodatkiem quizów. Po prostu.
6. Ulubiona piosenka?
Jest ich pełno. Głównie to acid rock i metal.
7. Czego najbardziej się boisz?
Zależy, jakby to rozumieć. Np. Nie potrafię zdzierżyć dotyku i brudu, zawsze mam wówczas przeczucie, iż ktoś, któż mię dotknął jest zapewne bardzo niehigieniczny i wręcz muszę się przemyć. Nie lubię także wychodzić z chałupy, zwłaszcza miejsca publiczne. Nawet klamki nie tknę, gdyż mam ciągłą świadomość, iż większość zgromadzonych myć ręce raczy jeno od święta. Acz to raczej po prostu jakaś fiksacja. Pod strach bym nie kategoryzowala, nie potrafię go nawet odczuwać.
8. Czy chcesz zmienić swoje imię? Jeśli tak to na jakie?
Nie. Nie podoba mi się me pierwe imię, acz nie odczuwam potrzeby, by zmieniać je.
9. Twoje hobby?
Wuchta sprowadza się do jedynego celu mej wegetacji. Zdobywania wiedzy. Jeśli chodzi o konkretniejsze aktywności – nie opuszczam nigdy swej izby (wyjątkiem jest szkoła), zaś byłej aktywności pseudoartystycznej nie traktuję jako hobby.
10. Twoja orientacja?
Nie mam pewności. Jednak, lesbijką bynajmniej nie jest żem.
11. Dokończ: Osoba, której najbardziej ufam to… Nikt. Nie mogę ufać w pełni nikomu.
12. Podoba ci się ktoś?
Nie.
13. Ile masz lat?
13.
14. Liceum/Technikum/Zawodówka (które wolisz)?
Prawdopodobnie udam się do liceum.
15. Dobro czy zło?
To pojęcia względne.

Poważnie, na niemal każdym corocznym zjeździe rodzinnym z mym udziałem pada pytanie: „Masz jakieś koleżanki? A kolegów?”, „Masz chłopaka?” cóż doprowadza mnie do białej gorączki. Zawsze, zgodnie z prawdą udzielam negatywnej odpowiedzi, acz doń nic nie dociera. Często sypią się uwagi pokroju: „MAJQA NO TY NA PEFNO KOGOŚ MAŻ INO SIE PSZYZNADŹ NJE CHCESZ PRZET RODZINO HYHY”, „ZNAJĆ SOBJE JAKIEGOSI SILNEGOBOGATEGOPSZYSTOJNEGOWYSOKIEGOZDOBROMPRACOM”… Babka, z jiże mieszkam jeszcze bardziej mię powala. Parafrazując: „CŁOOOO ŃE MAŻ KOLERZANEG?!!! NO TO ZAGADAI DO JAKIEJŹ NOOO A ŃE JAQ TAKI HAM GBÓR DO SZYSKICH OPBRYSKLYWA HEZDES I ŃE POGADASZ NA PSZERWJE A TAQ TO BYSI MJAUA KOGO PSZYPROWADZACJI NA WYCZECZKI JEZDZYC”… Doprawdy, nie znam się na tymże, nigdy nie miałam przyjaciół, aczkolwiek nie wydaje mi się, by istotą relacji był sam pokaz i słodzenie sobie na środku korytarza/autobusu. Nie mam także najmniejszego zamiaru bratać się z kimś, któż mię obgaduje, ośmiesza, czy obraża publicznie, bądź pchać się komuś na siłę w konwersację. Ludzie z reguły mnie nie cierpią, jestem aspołecznym schizofrenikiem i już się z tymże pogodziłam. Również, raczej nie nadaję się do związku ze względu na me usposobienie, tryb żywota, tudzież wiek. Trzynastolatki tworzące związki na cały żywot (bądź przynajmniej kilka lat) to bowiem zjawisko niecodzienne. Zresztą, nawet gdybym niewyjaśnionym cudem znalazła sobie chłopa (i to bynajmniej nie podług pustackich, powierzchownych oczekiwań mej matki oraz ciotek…), to i tak im by to nie wystarczyło. Po kilku latach prawiliby: „WEŚCIE WRESZCIE ŚLUP”, „ZRUPCIE SE DZJEDZGO”, „ZRUPCIE SE DRÓGIE DZJEDZGO”, „KÓPCIE SE NOWY SAMOCHUD I WYLLE”… Bym zapomniała. Mój gruby, męski, cichy zarazem głos stanowi obiekt drwin nie tylko w mej szkole, acz i śród rodziny. Oto i dwie takowe sytuacje:
1. Gdy stryj się ze mną witał, a ja odrzekłam – od razu tekścik „hyhy, ten guos to po ojdzu pewnie odziedzycyłaś *chrum*”…
2. Matka z ojcem akurat sprzeczali się w mym pokoju (często oglądają u mnie telewizję). Sądząc, iż wciąż śpię matka opowiedziała pewną historyjkę na temat ciotki. Otóż, po wizycie na Mszy Świętej udała się do swych koleżaneczek, by… Ano właśnie. Nabijać się z mej introwertycznej natury, śnieżnobladej cery, tudzież głosu. Wszystkie równo jej przytaknęły. Cóż, zdaniem „kochanej cioci” winnam na siłę piszczeć, niczym smarkacz z zerowki, czy chadzać na słońce mimo faktu, iż ono jest dla mej skóry szkodliwe. Grunt, że jest o czymże plotkować.
Me zainteresowania również są tu często komentowane na wszelkie sposoby.
1. Kuzynek: „CO TY JUTUBA ŃE OGLONDAŻ”
2. Matka i ojciec: „A CO CJE TAQ TA WOINA INTERESÓJE I CZECIA ŻESZA”
3. Babka: „TY TO NIDZ NA DFUR NJE WYHODZISZ TYLQO JAKIEŚ PIERDOUY OGLONDASZ NA TELEFOŃE O WOINIE”

Dodam także, że matka ma problem do mego gnostycyzmu i faktu, iż nie uznaję wielu kwestii głoszonych przez kościół…

Czy doprawdy fakt, iż ktoś nie tworzy jakichkolwiek relacji(tym bardziej romantycznych), nie interesuje się popularnymi tematami, czy ma takiż, a nie inny głos jest czymś, w cóż winno się ingerować? Tym bardziej pochopnie oceniając i wydając swe diagnozy „od tak”?
Mym zdaniem ingerencja w cudzy żywot prywatny jest niczym innym, niźli chamstwem. Mym statusem związku, wiarą, czy zainteresowaniem historią nikomu krzywdy nie czynię.

Witam.
Dzisiejszy wpis obejmie dość niecodzienną kwestię.
Po dość długim okresie nadszedł czas, by rozwiązać problem. Sprawy zwyczajnie nie należy pozostawiać bez odpowiedzi.
Nim przejdę do sedna, zamierzam zaznaczyć, iż wypowiedź w żadnym wypadku nie jest formą zaczepki, nie ma także na celu wywołania bezpodstawnych kłótni. Najkorzystniej byłoby rozwiązać sprawę w sposób stosunkowo pokojowy. Proszę także nie odbierać tegoż jako przejaw słabości, bądź nasyłania innych, absolutnie. Publiczny wpis jest formą ostateczną, po wielu interwencjach oraz próbach uzyskania porozumienia, jiże – niestety – zawiodły.
Otóż, użytkowniczka zwana Inti bodaj w zeszłym roku chronicznie śledziła mię, obdarzała sercami, by podkreślić swą obecność (po czym odbierała je) pod mymi starszymi komentarzami, czy wpisami na cudzych profilach. Wtrącała się także w dyskusje prowadzone u mnie, nawet, jeśli sprawa jej nie dotyczyła. Namawiała mię i do korzystania z emotikon… Wszelkie pytania, czy uwagi zwyczajnie zbywała. Miałam zamiar rozwiązać konflikt właśnie dociekając przyczyny jej działań, lecz ta preferowała ścieżkę, powiedzmy sobie szczerze – tchórzliwą. Wiedząc, iż nic to nie wniesie, zarazem mając dość jej złośliwych, infantylnych komentarzy uraczyłam ją blokadą, cóż i tak niczym większym nie poskutkowało.
Prócz tego krytykowała ona archaiczną mowę. Nie byłoby w tymże nic nadzwyczajnego, rzadko spotykanego, gdyby nie fakt, iż użytkowniczka sama poczęła stosować w wypowiedziach (dokładniej – burdach) staropolszczyznę. Ów pomysł zapewne nie wziął się znikąd, podkreślała często bowiem, iż o archaizmach przed poznaniem mnie nie miała pojęcia…
Teraz kwestia sprzed kilku dni, mianowicie – identyczny element zakładki „O mnie” (screen z jej opisu znajdziecie u dołu). Owszem, idea na zastosowanie tegoż efektu należy do mnie. Nie zaczerpnęłam jej z niczyjego profilu. Ewidentnie jednak nasza Inti poniższej frazy się nie trzyma, „ekscentrykiem” bowiem zwać się może ino tenże, któż idzie własnymi ścieżkami, zamiast wzbijać się na cudzych barkach. Uwagi ze strony Charcika zresztą, jiże zdążyłam ujrzeć, bowiem mnie nań oznaczyła – zdążyła usunąć. Według jej słów mogę także stwierdzić, że Inti zignorowała wiadomości prywatne, prawdopodobnie i ją blokując.