Oto i pokaz tolerancji dla odmienności i innych narodów przez cebulaczków. Nic im nie czynię, zaś oni, ni z gruchy, ni z pietruchy poczynają mnie wyzywać(bodajże nuda i brak nowych rzeczy, za które można mnie wykpiewać sprawiła, że nasi cebulacy zdecydowali się posunąć do takiej żałości). Zaczęły się glupawe teorie, iż rzekomo jestem „Hitlerem i niemiecką świnią”, gdyż mam niemieckie nazwisko. Aha. Widać poziom intelektualny spadł na samo dno.
Czyli każdy Niemiec jest Hitlerem, tudzież nazistą? Hitler to jedna osoba. Zaś za wojnę nie odpowiadali wszyscy Niemcy. Zwłaszcza ci z nowszych i o wiele starszych, niźli WWII pokoleń. Pogratulować. Poza tym widać, jak bardzo szanują oni inne kultury i państwa. Chociaż oni nie wiedzą o niemieckiej kulturze, języku i historii właściwie nic. Polecam na przyszłość zapoznać się z terminem „germanizacja nazwisk”… Ja nawet nie potrafię mówić po niemiecku. Znam kilka rzeczowników, przymiotników i czasowników, lecz nie ułożę płynnie zdania. Chciałabym się w każdym razie tegoż nauczyć.
Później poczęto nazywać mnie chińczykiem. Co. Wtenczas jeszcze byłam uzależniona przez mą matkę od karotenu. Rok temu rzuciłam to i obecnie ma skóra ma barwę naturalną – absolutna bladość, bialosc. Zero opalenizny. Choć tegoż również się czepiano i walono tekstami typu „OIOO SZYRA ALE BIAŁA JEZT JAK ŚCIANA HDZSF HAHA”…
Nie wiem nawet po czym to wnioskowali.
1. Me włosy nie są czarne, typowo dla Azjatów.
2. Podobnie oczy nie mają brązowej barwy, niczym chińczyk, brązowej, lecz szaroniebieską z heterochromią centralną, ew. Sektorową z zielonym zabarwieniem w prawym.
3. Nie jestem niska.
4. Nie mam azjatyckich, skośnych oczu i generalnie chińskich proporcji twarzy.
5. Nie mówię z akcentem typowym dla Azjatów. (Niemieckiego akcentu raczej również nie posiadam.)
Jak na ironię, jeden z delikwentow był posiadaczem skośnych oczu…
Od @Charcik_z_Sahary
1. Czy masz psa?
Owszem.
2. Z czym lubisz jeść kanapkę?
Niezbyt przepadam za jedzeniem chleba. Choć moglabym w większym głodzie posilic się kanapką zawierającą ser i szynkę.
3. Jaka maść psa podoba ci się najbardziej?
Zależy od rasy.
4. Wolisz wieś czy miasto?
Wieś.
5. Jakie drzewo jest twoim ulubionym?
Brzoza, sekwoja, baobab, dąb, sosna, świerk.
6. Wolisz boston teriera czy buldożka francuskiego?
Obojętnie.

1. Masz idola?
Nie
2. Jeżeli tak to napisz jakiego:
—
3. Jaką lekturę przerabiasz/będziesz przerabiać w szkole?
Aktualnie „W pustyni i w puszczy”. Później będzie „Felix, Net i Nika”.
4. Masz ibff?
Nie wiem.
5. Jeżeli tak to napisz kto to?
–
6. Lubisz spać?
nie.
7. Jaki jest twój ulubiony kolor?
Niebieski i czarny.
8. Masz tik tok’a?
Nie.
9. Seriale vs Filmy
Filmy.
10. Wielkanoc vs Lany Poniedziałek
Wielkanoc.
11. Zastanawiałaś się kiedyś nad sensem życia?
Codziennie to czynię.

Nie dodawałam nic, gdyż po prostu nic się ostatnio nie działo. Lecz przypomniałam sobie we wczorajszej nocce, porze, w której mogę całkowicie oddać się refleksji o pewnych chronicznych zdarzeniach. Dosłownie – to dzieje się bardzo często, najwyraźniej nie mając końca. Na ogół uznaję się za raczej cichą osobę mającą trudności z komunikacją. Bywa, że spotykam się z osobami, które po prostu wywołują we mnie niechęć i paranoję, lecz jest to najczęściej wywołane ich optymizmem, ciągłym używaniem jaskrawych emotikon, etc. Zwykle mam wrażenie, że ktoś takiż chce mnie wykorzystać i mnie zostawi. Konwersacje z tym typem osób zwykle mi nie idą, czuję, jakby to wszystko było sztuczne etc. Ja(owa osoba zresztą również) dążę do jak najszybszego rozstania się z nią, choć jeszcze wysłucham, cóż ma do powiedzenia i mimo wszystko informuję o tym, że nie mam ochoty na rozmowy w kulturalny sposób. Bez udawania, czysta szczerość. (Na sq jak na razie żaden z mych aktywnych rozmówców i obserwatorów mnie w takowy sposób nie odstręcza, także bez obaw, nie mam wobec Was jakiegoś żalu.) Lecz bywa także, iż ktoś zainteresuje mnie swą wyjątkową osobowością, zdolnościami i zainteresowaniami na tyle, że po kilku dniach, czasem i tygodniach przełamię swe wewnętrzne blokady i zainicjuję konwersację. Jeśli dana osoba mi odpowie, wymienimy się spostrzeżeniami i ewidentnie temat chwilowo idzie w sposób naturalny, płynny – postaram się zachować kontakt. Miało to miejsce ok. Miesiąc temu. Pewien delikwent raczył zaobserwować mnie na da. Wchodząc na jego profil dostrzegłam, iż możemy mieć wspólne tematy i cechy. Jego talent i kunszt również mnie urzekly.
Konwersowaliśmy co kilka dni – a tu w środku konwersacji kontakt się urwał. I tu bynajmniej nie chodzi o ozieblosc wobec wszystkich -ba, utrzymywał raczej pozytywne kontakty z innymi i sam pisał o tym, że zawsze można wysyłać mu prywatną wiadomość w razie chęci kontaktu. Był także aktywny, dawał gwiazdki świeżo dodanym pracom. Pomyślałam na początku, iż nie zauważył mej wiadomości, zatem po tygodniu wysłałam ją ponownie, tym razem prywatnie, jak to napomknął. Bez odzewu do dziś. Wcześniej spytałam, czy mogę przypominać mu czasem o mych nowych wiadomościach – zgodził się, a mimo to ignorował me odpowiedzi niezależnie od drogi ich wysłania. Nie wiem cóż innego prócz mej żałosnej osobowości mogło być przyczyną. A to nie jedyny raz. Na FB po kilku dniach konwersacji sytuacja się powtórzyła, tym razem z kimś innym. Ignorowała ona wszelkie wiadomości skierowane z głównego konta. Weszłam na konto awaryjne, o którym nie wiedziała – odpowiedź przyszła z jej strony już po 8 minutach. Dlaczegóż ludzie po prostu nie mogli mi odmówić? Czasem odpowiedź typu ” Przepraszam, ale nie mam ochoty na rozmowę/Wybacz, nie czuję się zbyt komfortowo rozmawiając na tą chwilę” wystarczy i będzie lepiej odebrana, niźli chamskie ignorowanie. Odmowa, zwłaszcza z kulturalnym wyjaśnieniem wszak daje pewność waszemu piwniczanemu przegrywowi, którego mamy dość, że po prostu nie jesteście zainteresowani konwersacją z nim, nie daje mu żadnej nadziei na ewentualną odpowiedź, i jeśli nie jest natarczywy, respektuje cudze zdanie – Da wam spokój, któregoż tak pragniecie. Proste, czyż nie?
Jestem nudna i nie mam nic interesującego do zaoferowania? Owszem. Jeśli Ci to wadzi, po prostu zakończmy konwersację.

Z innej beczki – nie cierpię halloween. A przynajmniej polskiego. Fakt, iż ktoś obcy chce wejść do mej izby, i to rządając mych pieniędzy, czy cukierków napawa mnie paranoją. Nawet, jeśli rzeczona izba nie jest udekorowana na tą okazję.

Dodałam także nowe „o mnie”.