Dostałam dziś pochwałę, ustną pochwałę. Dostaje takie dosyć często, ale ta zadziałała na mnie chyba najbardziej na mnie ucieszyła. Była to pochwała od zawodowego trenera, męża mojej wuefistki. Mieliśmy dzisiaj SKS i pochwalił, że bardzo dobrze gram.
Co prawda, nie tylko ja dostałam taką pochwałę, bo dostałyśmy ją wszystkie, ale nie zmienia to faktu, że sprawiła mi radość.
Szczerą radość, że moje marzenie o dobrej grze w siatkówkę w jakimś stopniu się spełnia.
Marzę tylko o tym, by pójść spać, zdarłam kolana i będę miała pewnie jutro takie zakwasy, że z łóżka nie wstanę – jednak jestem szczęśliwa.
Moja miłość do siatkówki i zapał, by ją trenować wziął się nie z jakiegoś motywacyjnego bloga czy osiągnięć naszych polskich siatkarzy – siatkówką interesuję się już od dwóch lat i dokładnie tyle samo znam anime, które mnie do tego popchnęło. Uwielbiam sport od zawsze, tylko nigdy nie miałam zapału i chęci, które jeszcze bardziej drastycznie spadły w klasach 1-4, czyli w okresie gdzie byłam gnębiona za swoją nadwagę. Nadwagę dalej mam, ale zmieniłam się cholernie i mogę dziękować tylko tej stronie, za to, że te dwa lata temu nie popełniłam samobójstwa. Od SQ zaczęło się bardzo dużo, ale zboczyłam trochę z głównego tematu xD Anime, które mnie zmotywowało, i które obejrzałam już trzy razy, a dalej mi się nie nudzi – jest ,,Haikyuu!!”. Biorę z gry mnóstwo radość i trochę czuję się jak Hinata Shouyou (główny bohater), jestem niska, skakać wysoko nie potrafię (to jedna z różnic pomiędzy nami) i jedyne dzięki czemu mogę grać to ciężka praca. Można powiedzieć, że ja i Nishinoya (bohater dochodzący, w którymś z odcinków pierwszego sezonu) jesteśmy najbardziej do siebie podobni. Podziwiam każdego bohatera z osobna, każdy z nich jest dla mnie inspiracją. I dzięki nim mogę się czuć szczęśliwa oraz małym kroczkami może spełnić swoje marzenie.

Wyszedł długi wpis, ale dowiedzieliście się może czegoś o mnie.