Uwaga, wpis edukacyjny dotyczący zdrowia psychicznego. Jeśli te tematy skłaniają Cię do nadmiernego myślenia o tym kiedy w ostatnim czasie Ci się poprawia, może lepiej nie czytaj.
(TW: samookaleczanie)

Odbyłam parę dni temu bardzo długą rozmowę z moją koleżanką, trwała ona ponad 3 godziny, wszytko co mi powiedziała o tym co się u niej dzieje mnie dosłownie przeraziło.

Nie jestem żadnym specjalistą! Nie mam absolutnie żadnych kwalifikacji żeby być źródłem solidnej wiedzy! Natomiast wszyscy wiemy na jakiej stronie się znajdujemy, raczej nie jest to jakiekolwiek źródło wiedzy (btw, quizy typu "czy masz depresję" NIGDY nie mogą być sposobem diagnozy.) To właśnie pierwsze o czym chciałabym powiedzieć. Uważam że to dobrze szukać objawów, nawet w internecie, ponieważ to znaczy że widzisz że coś jest nie tak. Ale nie może to być solidne źródło, a na pewno nie można się samemu diagnozować. W tym celu trzeba iść do lekarza.

Jeśli zauważasz u siebie cokolwiek niepokojącego, przykładowo smutek utrzymujący się dłużej niż 2 tygodnie, lub masz problem z odżywianiem – depresja, anoreksja, bulimia ale i wiele więcej, to choroby które się leczy. I można coś z tym zrobić. Przy odpowiednim leczeniu można wrócić do normalnego życia.

Nie zawsze dzieje się coś poważnego. Być może masz tylko gorszy okres w życiu. Ale na pewno warto zareagować zanim to przemieni się w coś poważnego, tak jak w przypadku mojej koleżanki. Nie ma absolutnie nic złego w proszeniu o pomoc. Jeśli nie wiesz z kim porozmawiać, rozważ wiele opcji. Na początek niech to będzie ktoś komu ufasz, może przyjaciel. Mogą to być rodzice. Może to być nauczyciel lub szkolny psycholog, o ile takowy jest. Istnieją też różne infolinie, numery na końcu wpisu. To naprawdę pomaga. Jako przykład podam właśnie moją kol. Żeby trochę zobrazować sytuację, m.in. powiedziała mi że najgorszą myślą jest to że rano musi wstać z łóżka i przeżyć kolejny dzień. Że to jest najbardziej przerażające. I że nie czuje emocji. Poleciłam jej żeby była bardziej szczera ze swoim psychologiem i żeby rozmawiała z ludźmi. Tak faktycznie zrobiła. Porozmawiała nawet z mamą która wcześniej nie umiała jej zrozumieć. Zaczęło się to awanturą, ale zadziałało. Jeśli chcesz żeby coś ruszyło się do przodu i żeby było lepiej, ktoś musi wiedzieć żeby pomóc.

Jeśli możesz sobie pozwolić na terapię i twój terapeuta/psycholog Cię nie satysfakcjonuje, jeśli masz wrażenie że Cię nie słucha i bagatelizuje problem, zawsze możesz spróbować z innym. Oni są od tego żeby pomóc. Jeśli nie pomagają, albo nawet szkodzą, to znaczy że nie są dobrzy w swojej pracy. Pamiętaj tylko, że terapia wymaga czasu. Czasem bardzo dużo. Nie spodziewaj się ogromnych efektów w bardzo szybkim czasie.

Teraz trochę o samookaleczaniu. Przede wszystkim, to nie jest tylko cięcie się. Ma ono różne formy. Każde świadome zrobienie sobie krzywdy to jest samookaleczenie. Między innymi są to:
-oparzenie się
-zadawanie sobie ciosów
-gryzienie się mocno
-mocne drapanie się paznokciami
Co ważne, jest to pozbawione zamiarów samobójczych. Jeśli masz myśli samobójcze i rozważasz to, sprawa jest poważna i naprawdę musisz z kimś porozmawiać.

Alternatywy samookaleczenia:
-Porozmawiaj z kimś. To podstawa. Jeśli ktoś będzie wiedział, może Ci pomóc. Ale czasem okoliczności i strach nie pozwalają, rozumiem.
-Poczekaj aż minie pierwsza potrzeba. Na początku jest najsilniejsza, potem mija.
-Narysuj coś w tym miejscu, w którym chcesz sobie zrobić krzywdę. Np. motyla. Albo po prostu narysuj coś na kartce, jako rozproszenie.
-Wyjdź z domu. Idź na spacer lub spotkaj się z kimś.
-Poukładaj puzzle.

Podam też jeden sposób rozproszenia i uziemienia się. Może być skuteczny przy dużym stresie lub pomocny przy ataku paniki:
Musisz rozejrzeć się wokół siebie i znaleźć kolejno: 5 rzeczy, które widzisz, 4 rzeczy, które możesz dotknąć, 3 rzeczy, które możesz usłyszeć, 2 rzeczy, które możesz poczuć i 1 rzecz, którą możesz posmakować.

Oraz małe ćwiczenie oddechowe:
1. Zrób wdech nosem, tak aby powietrze wypchnęło brzuch, licząc do czterech.
2. Wstrzymaj oddech, licząc do czterech.
3. Powoli ustami wypuszczaj powietrze i wciągnij brzuch, licząc do czterech.
4. Zatrzymaj oddech i policz do czterech.
Itd. powtórz czynność 4 razy.

Zależało mi żeby przede wszystkim omówić te sprawy, nie dałabym rady czegoś więcej bo jest tego ogrom. Rozmowa ze znajomą mnie do tego skłoniła głównie dlatego że myślała, że jest nienormalna i się nienawidzi. To nie jest prawda. Cokolwiek się dzieje, nie czyni Cię nienormalnym i nie jest Twoją winą. Wszytko może być dobrze. W pewnym momencie naprawdę wszytko będzie dobrze. To wymaga pracy i czasu, ale będzie. Jeśli ktoś chciałby porozmawiać, moje priv dostępne. Pamiętacie tylko, nie jestem specjalistą! Rozmowa z nikim nie zastąpi wizyty u lekarza, w niektórych sytuacjach jest to konieczne.

– Telefon Zaufania dla Dzieci i Młodzieży prowadzony przez Fundację Dajemy Dzieciom Siłę
116 111 (czynny całą dobę)

– Całodniowa, bezpłatna infolinia dla dzieci i młodzieży, rodziców i nauczycieli
800 080 222

– Ogólnopolski telefon zaufania dla osób LGTB+
22 628 52 22