@.Claire.
Muszę ci przyznać, że pod względem językowym to jest jedno z najlepszych opowiadań, jakie spotkałam. W całości znalazłam jedynie dwa lub trzy błędy interpunkcyjne.

Sam pomysł tej gry skojarzył mi się z „Igrzyskami Śmierci”.
Dwanaście dystryktów – dwanaście uczestników gry, arena, na której będą walczyć o przetrwanie, wszystko stworzone dla rozrywki (choć w Igrzyskach rozrywka nie była jednym celem) itd.

Opisy tworzysz nieźle, odpowiednio wyważone, tutaj niewielu rzeczy mogę się przyczepić, choć chwilami stosujesz zbyt zawiłe konstrukcje, które można byłoby ująć prościej. Nie jest to jednak błąd, takie subiektywne odczucie.

Przechodząc do samej fabuły, to nie rozumiem, dlaczego uczestnicy musieli spędzić w tym pomieszczeniu 24H. To miało jakiś głębszy cel czy chodziło jedynie o to, żeby sobie posiedzieli i popatrzyli na siebie nawzajem?

Bohaterowie nie zorientowali się, że wszyscy są parami bliźniaków, a podobieństwo uderza ich dopiero pod koniec. Nie wiem, co oni robili całe kilkanaście godzin, skoro tak pozornie rzucająca się w oczy sprawa im umknęła. Tym bardziej że później twoi bohaterowie sami przyznają, że to było mocno widoczne.

Kolejne niedociągnięcie wychodzi w chwili, kiedy wszyscy rzucają się na stół z jedzeniem. 24H bez jedzenia nie odbierają jeszcze rozsądku na tyle, aby zupełnie bezkrytycznie podejść do jedzenia w miejscu, w którym jest się więzionym. Komuś musiało przyjść na myśl, że coś może być z tym nie w porządku. Bohaterowie pomyśleli o tym, żeby przypadkiem się nie przejeść, ale nie rozważyli opcji, że to może być pułapka.
Nie wiem, czy próbowałaś sama nie jeść kiedyś aż tak długo, ale ludzki organizm nie reaguje w sposób, który opisałaś. Wiem z doświadczenia, że po dłuższym okresie niejedzenia pojawia się olbrzymi ból brzucha, który nie przechodzi od razu, kiedy się coś zje. Wręcz może się nasilić po nawet najskromniejszym posiłku, a dopiero potem zacznie z czasem znikać.
Określenie „uczta królów” z całą pewnością tutaj nie pasuje. Owszem, mogli jeść szybko i łapczywie, ale przyjemności im to raczej nie sprawiło.

Uwzględniłaś w opowiadaniu, że przez 24H bohaterowie byli odcięci od pożywienia, ponieważ nie mogli się ruszyć z foteli. Człowiek ma jednak wiele innych potrzeb, które należy zaspokajać częściej niż raz na dobę. Między innymi jest to wydalanie czy sen. Mam rozumieć, że gracze załatwiali swoje potrzeby pod siebie? A może cierpieli na niewyobrażalne bóle pęcherzy?

W całości brakło mi również opisu wyglądu Mallory’ego. Nie wiemy nawet, czy jest on stary, czy młody.

Porównanie, że gracze zapomną podstawowych funkcji życiowych niczym noworodki nie ma najmniejszego sensu. Noworodki potrafią oddychać, jeść, poruszać się, wydalać itd., a to właśnie są funkcje życiowe.
Zapomnienie tego równałoby się śmierci. Czyli… bohaterowie wynaleźli specyfik uśmiercający, co było marnotrawieniem czasu, gdyż trucizny istnieją od dawna.

Na koniec powiem, że nie mam pojęcia, jak może działać prysznic o „długotrwałych efektach”. Strasznie mnie to ciekawi i szczerze liczę, że kiedyś wyjaśnisz jego właściwości.