Artyści „singlowi”

👉 Ich siła to pojedyncze hity, które definiują epoki, ale albumy sprzedają się przeciętnie lub nie tworzą „arcydzieł” kulturowych.

Rihanna – ma mnóstwo singli #1 („Umbrella”, „We Found Love”, „Diamonds”), ale żaden jej album nie jest uważany za przełomowy na miarę „Thrillera” czy „Like a Prayer”.

Ariana Grande – streamingowe giganty („7 Rings”, „Thank U, Next”), ale jej płyty nigdy nie były globalnymi „megakultowymi” albumami.

Katy Perry – Teenage Dream miało rekord hitów z jednego albumu, ale sama płyta nie uchodzi za arcydzieło – raczej kolekcja singli.

Cliff Richard – ikona brytyjskiego popu, ale pamiętany głównie z singli, nie albumów. Nieliczna "legenda muzyki", która nie sprzedała albumu z ponad 10 milionami kopii.

Artyści „albumowi”

👉 Ich kariera to nie tylko hity radiowe, ale i albumy, które zapisały się jako przełomowe całości.

Madonna – jej albumy z lat 80. i 90. (Like a Virgin, True Blue, Ray of Light) wyznaczały kierunki w popie.

Janet Jackson – Control, Rhythm Nation 1814 czy The Velvet Rope to kamienie milowe popu i R&B.

Pink Floyd, The Beatles, Radiohead – klasyka „album as art”, gdzie pojedynczy utwór ma sens tylko w szerszym kontekście.

Artyści „hybrydowi”

👉 Radzą sobie na obu polach – mają ogromne hity, ale też albumy-arcydzieła.

Taylor Swift – każdy album to wydarzenie (1989, Folklore, Midnights). Buduje narracje i uniwersa, które fani traktują jak dzieła sztuki. Ma też kilkadziesiąt ogromnych światowych hitów.

Michael Jackson – „Billie Jean” czy „Beat It” to singlowe ikony, ale Thriller i Bad to albumowe legendy.

Beyoncé – potężne single („Crazy in Love”, „Single Ladies”), ale i konceptualne, cenione albumy (Lemonade, Renaissance).

Adele – każdy singiel staje się wielkim hitem, a jej albumy (21, 25) sprzedają się w dziesiątkach milionów.