Legendarna grupa The Supremes (największy girlsband w historii Motown) oficjalnie zakończyła działalność w 1977 roku, ale tak naprawdę rozpadła się etapami. Głównym powodem było odejście Diany Ross w 1970 roku – to był prawdziwy koniec „klasycznych” The Supremes, choć grupa kontynuowała działalność jeszcze przez 7 lat pod zmienioną nazwą i ze zmienionym składem.

Od 1967 roku grupa oficjalnie nazywała się Diana Ross & The Supremes (na żądanie Motown i samej Diany). Mary Wilson i Cindy Birdsong były coraz bardziej spychane na drugi plan – zarówno w studiu, jak i na scenie. Diana dostawała solowe partie, lepsze stroje, była promowana jako gwiazda, a pozostałe dwie traktowano jak chórki. To rodziło ogromne napięcia.

Szef Motown, Berry Gordy, był w związku z Dianą Ross (mieli razem córkę Rhondę) i od końca lat 60. planował jej karierę solową. The Supremes były już wtedy największym amerykańskim zespołem lat 60. (12 numerów 1 na Billboardzie), więc Gordy uznał, że czas wypromować Dianę jako następczynię Barbry Streisand czy Arethy Franklin.

To nie jest tylko plotka, tylko potwierdzony fakt przez wszystkie osoby zaangażowane (w tym Mary Wilson w jej książce Dreamgirl: My Life as a Supreme). Zmiana nazwy z The Supremes na Diana Ross & The Supremes w 1967 roku została podjęta na wyraźne żądanie Diany Ross, a Berry Gordy (szef Motown) od razu się na to zgodził, bo i tak od dawna traktował ją jak swoją główną inwestycję.

Co sama Diana mówiła w tamtym czasie?
W wywiadach z końca lat 60. otwarcie przyznawała, że czuje się „liderką” i że to ona powinna być wyróżniana. Przykład cytat z 1968 roku (z magazynu Ebony):
„I’ve always been the lead singer. I think it’s only fair that the public knows who’s singing the leads.”

Mary Wilson i Florence Ballard były w szoku, bo wcześniej zawsze podkreślały, że są zespołem, w którym wszystkie trzy są równe (przynajmniej oficjalnie). Kiedy Diana postawiła ultimatum: „albo zmiana nazwy, albo odchodzę”, Gordy nawet nie próbował negocjować – po prostu zmienił nazwę.

Dodatkowe przykłady jej „wybujałego ego” z tamtego okresu (potwierdzone przez członkinie i pracowników Motown):
– Na okładkach płyt od 1967 roku Diana zawsze była na środku i największa, pozostałe dwie malutkie z tyłu.
– W studiu nagrywała swoje partie osobno, często w innym dniu niż Mary i Cindy.
– Na koncertach miała najdłuższe solo, najlepsze stroje i zawsze wychodziła na bis sama.
– Kiedy w 1969 roku kręcono program telewizyjny TCB (z Temptations), Diana zażądała, żeby jej imię było większe na plakacie niż nazwa całego show to było oficjalnie „TCB – Takin’ Care of Business with Diana Ross & The Supremes and The Temptations”.

Mary Wilson pisała później wprost:
„Diana przestała być jedną z nas. Stała się gwiazdą, a my jej tłem. I chciała, żeby wszyscy o tym wiedzieli.”