Ee… Więc.
Poproszona o ocenienie twoich dotychczas napisanych Quizów, mogę wydać jedną opinię.
Chaos, Chaos i jeszcze raz chaos.
Czytelnik tak zwany również twój widz musi rozumieć o co ci chodzi, by zacząć żyć równo z fabułą.
Weźmy to na logikę. Jesteś nowa w jakimś środowisku. Poznajesz nowych ludzi i tak dalej. To nie może być tak: „-Nina The Killer!
-Jeff the killer
-Ben”
Postacie muszą się przedstawić, bo inaczej będzie to bardzo „sztuczne”
Po drugie, radzę zaczynać dialogi od myślników ( – ). Większość osób pisze w taki sposób więc dla czytelnika będzie to bardziej przejrzyste. Np.:
„-Cześć, jak tam leci?- Powiedział uśmiechając się pogodnie.
-W porządku.- Odpowiedziałaś również uśmiechając się. – Może chcesz iść ze mną na spacer?”
Opisuj, używaj przymiotników i metafor, bo to przybliża czytelnikom obraz tego, co chciałaś przedstawić.
Tak poza tym, jeżeli przedstawiasz swoja postać, masz kilka rozwiązań:
-Jako narrator.
Oznacza to że twoje przemyślenia, spostrzeżenia i odczucia są za myślnikami. Są tą częścią tekstu, która nie jest bezpośrednio dialogiem.
-Jako postać.
To samo co przy narratorze, tylko twoja postać bierze czynny udział. Zauważają cię inne postacie biorące udział w historii, rozmawiaj z tobą i tak dalej, mimo to nadal wyrażasz swoje myśli poza myślnikami.
-Jako wtrącenia.
Również możesz to uważać za „rozdwojenie jaźni” czy „głos wewnętrzny”. Wtrącenia, to myśli skierowane bezpośrednio do postaci głównej. Są to przemyślenia i rady, najczęściej uwagi. Ten styl jest dobry, jednak zbyt często używany podchodzi pod dialog/monolog.
Po któreś tam, bardzo pomaga gdy wyobrażasz sobie że piszesz scenariusz. Sceny to akapity, akty to oddzielne pytania. Mówiąc prosto, gdy chcesz oddzielić jedną myśl od drugiej, kliknij enter, a gdy zmienia się otoczenie czy perspektywa rób osobne pytanie.
Well…
Chyba się już napisałam. Jest trochę niejasno, ale mam nadzieję że coś zrozumiesz ^^
Tak inną drogą, duży plus daje ci to że raczej nie widziałam błędów w ortografii.
Tak trzymaj! ;w;