Wielkieś mi uczyniła pustki w domu moim,
Moja droga Orszulo, tym zniknienim
swoim.
Pełno nas, a jakoby nikogo nie było:
Jedną maluczką duszą
tak wiele ubyło.
Tyś za wszytki mówiła, za wszytki śpiewała,
Wszytkiś w domu kąciki
zawżdy pobiegała
.
Nie dopuściłaś nigdy matce sie frasować
Ani ojcu myśleniem zbytnim głowy psować
,
To tego, to owego wdzięcznie
obłapiając
I onym swym uciesznym śmiechem zabawiając.
Teraz wszytko umilkło, szczere
pustki w domu,
Nie masz zabawki
, nie masz rośmiać sie nikomu.
Z każdego kąta
żałość człowieka ujmuje
,
A serce swej pociechy
darmo upatruje