Długo zwami nie rozmawiałam… Nie wiem dlaczego, ale ostatnio nie mam weny. Pisanie o wojownikach już nie przynosi mi takiej frajdy jak kiedyś… Chciała bym napisać coś innego, co już od dawna siedzi w mojej głowie, ale się boję. Z jakiegoś powodu nie chce pokazywać swoich nowych pomysłów ludziom, którzy znają mnie za inne opowidania. Sama teraz żyje w innym świecie nie mogę powiedzieć, w jakim bo to w pewnym sesie moja ostoja, w której jestem sama. Żyje też coraz bardziej jazdą konną. Im dłużej jeżdżę, tym bardziej nie mogę przestać. Zaczynam wkręcać się w rywalizacje i zwykłe krzyżaki już mi nie wystarczają. Moja ambicja pnie się wyżej, z każdą nową umiejętność, które chłone jak gąbka. Jeżdżę tylko dwa razy w tygodniu, dla mnie jest to zamało. Nie móc czuć sierści konia, zapachu stajni czuję się źle. Uciekam wtedy do filmików jeździeckich i książek. Nie mogę, żyć bez koni po prostu nie mogę. Od kąd po raz pierwszy zobaczyłam konia zniewoliłam się. Bo ta istota stała się całym moim życiem. Nikt z was wtedy przy mnie nie był. Był tylko mój tata. I chociaż on wszystko widział, on nie zrozumiał dlaczego „To Coś” tak bardzo mi się spodobało. Więcej poźniej…