Mam wrażenie, że wszystko mnie przerasta.
Problemy codzienności, moje zdrowie, które się wali jeszcze bardziej (jak byłam mała to miałam problemy z płucami i teraz mi wróciły), to co chcę zrobić i to czego się obawiam.
Wykańcza mnie to.

Mogę komuś na pv coś napisać, bo nie chcę aby przeczytała to jedna osoba.
Najlepiej osoba, której ufam.
Annie, Ann?

Macie fragment tego co ostanio napisałam.
Będzie do opo nad którym pracuje już ponad pół roku.
|
\/
Delikatny wietrzyk muskał moje zapłakane policzki. Gdzieś daleko było słychać śpiew ptaków. Siedziałam na drewnianym moście, moje nogi zwisały I czupakami palców dotykałam wody. Udawany uśmiech na twarzy miał odwrócić uwagę od tego jak marnie wyglądałam. Całe zabadarzowane ręce, które starałam się zakryć kocykiem na ramionach. Podrapane dłonie I obgryzione skórki paznokci. Ciężkie, zmęczone spojrzenie przekrwionych oczu. Nogi, po których spływała krew ze świeżych ran. Żyletka zaciśnięta w lewej dłoni. Można by było pomyśleć, że jestem pół martwa. I tak właściwie się czułam. Głębokie wdechy powietrza I spojrzenie wędrujące w kierunku miejsca, z którego uciekłam. Mimo, że nie było stąd widać nawet dachu budynku. Mój telefon po raz kolejny wydał dźwięk. Zmusiłam się by spojrzeć na wyświetlacz. Zobaczyłam wiadomość od bliskiej mi osoby. "Wszystko w porządku? Nie odzywasz się od ponad dwóch tygodni, nie byłaś aktywna. Wiesz, że możesz mi ufać." Jedyne co zrobiłam to wyciszyłam powiadomienia. Nie chciałam odpisywać. Zamknęłam oczy. Chciałam zniknąć. Nie widziałam sensu mojego życia.

– Przepraszam, wszystko w porządku? – usłyszałam za sobą delikatnie ohrypły głos.
– Tak, jak w najlepszym. – zmusiłam się na miły, szczęśliwy ton. – Nasłuch**e śpiewu ptaków.
– Okej, to nie przeszkadzam. – odparł, słyszałam tylko odalające się kroki.

Ja wiem, nie mam najlepszego stylu pisania, ale to jest na brudno.
Myślę, że jeszcze jakieś pół roku pracy I będą pierwsze, gotowe rozdziały.
(Swoją drogą utożsamiam się z bohaterką)