URYWEK (Karmazynowe spojrzenie)

Od czasu tamtej kłótni już się do siebie nie odezwaliśmy, nawet kiedy widzieliśmy się gdzieś na ulicach miasta. Czas płynął dalej, tak jak i życie. Pojawiali się inni ludzie, odmienne otoczenie oraz nowe problemy. Trafiłam do oddalonego od mojego domu o kilka kilometrów liceum i musiałam przystosować się, by później nie paść ofiarą jakiś zarozumiałych idiotów, którzy lubili bawić się w nękanie i szukali ofiar już pierwszego dnia.
– Nazywam się Onohara Akane, miło mi was poznać – przedstawiłam się z uśmiechem, ale nie zbyt szerokim, by jednak nie przesadzić z ekspresją i pozostać neutralna w stosunkach z innymi.
Nie przyznałam tego przed rodziną ani nikim innym, ani nawet przed sobą do pewnego momentu, ale tak naprawdę to… nigdy nie chciałam iść do tej szkoły. Pragnęłam pójść do Raijin, tak jak większość moich koleżanek i kolegów. Jednak moja matka zażądała bym poszła do dobrego liceum z wysokim poziomem, a nie do jakiejś wylęgarni chuligaństwa i innych głupot. (…)

Patrz – odpowiedź niżej
|
|
v