Wizytując dzisiaj swój profil ujrzałam w powiadomieniach tygodniową już informację – szesnastego lutego wybiła piąta rocznica mojej bytności na tej stronie.
Ten być może nieco przydługi wpis chcę rozpocząć od elementu być może dla niektórych dość niespodziewanego – przeprosin. Wiele razy za pośrednictwem wpisów lub komentarzy publikowałam treści nienawiązujące w żaden sposób do tematyki tego profilu – i pół przysłowiowej biedy, gdyby dotyczyły tematów powszechnych i zgodnych. Problem tkwił właśnie w tym, że te wypowiedzi dotyczyły tematów spornych i prowadziły do wielu podziałów i kłótni dzielących tą wspaniałą społeczność zgromadzoną wokół tego profilu. Wiele świetnych osób wycofało się z życia tego konta poprzez takie właśnie wypowiedzi – przede wszystkim to jest źródłem mojego żalu. Chcę podkreślić, że nie jest to kwestia pokutowania za moje poglądy (do których posiadania mam przecież pełne prawo, jakkolwiek błędne i skandaliczne mogą się one komuś wydawać). Ale za to, że dzieliłam się nimi w miejscu, które pod żadnym pozorem nie miało służyć jako medium dla jakichkolwiek frustracji i żalów na temat cudzych światopoglądów. To było błędem – tworzenie podziałów w społeczności z założenia mającej być zjednaną i sobie bliską pomimo wszelkich różnic.
Mimo to mam nadzieję, że mimo tego wszystkiego nie zraziłam was do tego, co tworzyłam.
Jakiś już czas zastanawiałam się nad celem mojej bytności na tej stronie. I dopiero niedawno uświadomiłam sobie, że było zawieranie w tekstach i wywoływanie w czytelnikach uczuć – nie poprzez kontrowersyjne wypowiedzi, ale poprzez własną twórczość. Bo twórca, którego dzieło nie zdołało wywołać u odbiorcy emocji, poniósł klęskę. Myślę, że to stwierdzenie znajduje zastosowanie także na tej stronie. Quiz, który namalował uśmiech na waszej twarzy, albo opowiadanie stawiające łzy w waszych oczach – to prawdziwa sztuka, dla której – dopiero niedawno zdałam sobie z tego sprawę – w pierwszej kolejności tu jestem.
Jako humanista mogłabym rzec, że wszystko zaczyna i kończy się na sztuce. Ale (poprzez następne stwierdzenie śmiem zaprzeczyć poglądom twórców romantycznych) sztuka dla samej sztuki pozbawiona jest sensu. Sztuka w szerokim tego słowa znaczeniu, czy to wybitna rzeźba, czy starożytny dramat, czy quiz na tej stronie, sama w sobie nie ma żadnej wartości, jeśli nie znajduje ona odbiorców. To odbiorcy czerpią z tej zalewającej ich rzeki twórczości i nadają jej wartość poprzez interpretowanie jej lub zwyczajnego cieszenia się nią. Delektowanie się wywoływanymi przez nią emocjami lub zwyczajne odczuwaną pod jej wpływem radością. Cytując 'Promethidiona' "[…] i słuchacz, i widz jest artystą"…
Ten przydługi i być może pozbawiony sensu monolog zmierza do pierwotnego celu tego wpisu – podziękowań. Na przestrzeni tych pięciu lat profil dotarł dalej, niż kiedykolwiek się podziewałam – z bliska półtorej tysiąca obserwujących i niemalże dwusetne miejsce w rankingu. Przez ten czas tak wiele wspaniałych person przetoczyło się przez wpisy i quizy, a nie zapomnę żadnej z nich. Od początku istnienia profilu członkowie tej małej społeczności odchodzili, zastępowani przez nowych, a zatem osoby obecnie tutaj bytujące nie mają już żadnego związku z tymi towarzyszącymi mi na samym początku drogi, ale na każdym etapie najważniejsi byli odbiorcy – niezależnie od tego, jak długo ten duży przycisk 'Obserwuj' utrzymywał barwę szarą. To wy wspieraliście mnie, gdy potrzebowałam zachęty, wyrażaliście się nieskończoną cierpliwością podczas długich miesięcy oczekiwania na nowe treści, a ponad wszystko – po prostu byliście. To jest najistotniejsze. Bez waszej obecności to miejsce straciłoby cały sens, jaki kiedykolwiek mogłoby mieć – bo w ostatecznym rozrachunku to wy jesteście sensem.
Mówiąc, że pięć razy po trzysta sześćdziesiąt pięć dni upłynęło jak dni lub tygodnie, raczej głosiłabym kłamstwo. W moim życiu bardzo wiele elementów uległo zmianie – nieco na lepsze, nieco na gorsze, ale taki już los osoby, która stoi na przedsionku dorosłości… a może nawet już przekroczyła jej próg o jeden lub dwa małe kroki. Ale mimo wszystko tą małą rzeczą, która pozostała niezmienna, jest wchodzenie tutaj raz na tydzień albo dwa. I za każdym razem dziwię się, jak wysoko udało się zajść profilowi o tak niszowej tematyce.
Przez ostatnie dwa lata moja aktywność pozostawia wiele do życzenia, a rzucanie czczymi obietnicami niewiele w tej materii zmieni. Obawiam się, że przełomowa reformacja i powrót do dawnego rytmu nowych treści każdego tygodnia nigdy już nie nadejdzie. Ale zawsze będę starać się zamieszczać cokolwiek przynajmniej raz na kilka miesięcy, jeśli tylko czas i wena pozwolą.
Dziękuję za przeczytanie tego długiego, pisanego spontanicznie (i zapewne mocno pozbawionego logiki….) wpisu.