Dobra, kochani!
Mam pełno projektów do roboty, ale stwierdziłam, że są ważniejsze rzeczy do roboty i nie mogę was zaniedbać. Więc zabrałam się za nowe opko dla was. Poza tym mam okropne tyły na Wattpadzie, które muszę nadrobić. Jestem okropnym wyjątkiem od reguły. To tam mam gorsze tyły niż tutaj… Aż dziwne w ostatnim czasie w tej społeczności. No, ale dość narzekania. Sprawdzę do końca to opko i wam wstawię, by mieć czuste sumienie. Majówka za to idzie z projektami już tak bardziej. Poza tym nauka mi się powoli stabilizuje, więc to chyba dobrze. Trochę mniej zadane, a to dużo ułatwi. Więc żeby wam nie zanudzać, poniżej macie kilka moich słów na temat nowego opka, jak go interpretować itd, a ja zmykam do pisania. Widzimy się za jakiś czas z opkiem na kółko literackie <3

Skoro zostaliście i chcecie posłuchać moich wypocin, to chwała wam za to. Ja już dawno bym siebie samą zignorowała. Wskazówki są proste. To opowiadanie w sumie znów było impulsem. Nieco mniej chaotycznym, lecz nadal impulsem. Fabuła może wydawać się nijaka, bo przyznaję trochę taka jest. Szukajcie sensu zwłaszcza we fragmentach napisanych kursywą. Tam nie ma wielkich tematów. Chodzi zwłaszcza o te małe sprawy obyczajowe. O sprawy społeczeństwa i życia z naszego domowego ogródka. Wczujcie się dokłądnie w rolę głównej bohaterki. Poczujcie to przysłowiowe "podcięcie skrzydeł". To w sumie trochę mój mały hołd dla twórczości. Jakiejkolwiek twórczości, która bywa czasem przewrotnie rozumiana. Wyszukujcie tam relacji między bohaterami i odniesień do duszy artysty, którą wszyscy przecież mamy. To nie ma ogromnego przekazu, ale chciałabym byście dostrzegli kilka drobiazgów, które ja osobiście musiałam z siebie wyrzucić. Jak przeczytacie, bardzo proszę was tym razem o interpretację w komentarzach i kilka słów. Zawsze szczerze, pamiętajcie.

Dobrze, na dzisiaj was już zostawiam, niedługo wpadnie tekścik dla was, a ja lecę pędzę do dalszej roboty. Trzymajcie się, kochani!

~Siula~

Witajcie, kochani!
Dawno mnie tu nie było jak widać. Znowu ugrzęzłam w nauce i ciężko mi jest się stąd jakkolwiek wygrzebać. Piszę ten wpis w momencie, gdzie teoretycznie powinnam nadganiać prezentacje z hiszpańskiego, ale nie mam już po prostu na to siły. Stwierdziłam, że chociaż jedną rzecz zrobię dobrze i to z uśmiechem na twarzy. Oczywiście padło na pisanie. Kolejny dzień z rzędu. Przez ten czas udało mi się walnąć jeden tekst, ale jest ładnie mówiąc zły, ale to na kółko literackie, więc nikt nic nie straci. Tak się zirytowałam na moje pomysły, że zaczęłam pisać kolejny tekst, ale z głębszym przekazem, bo mam wam znowu coś do powiedzenia. Będzie to dłuższy tekst niż ostatni, który mimo swojej długości wyszedł jakiś taki strasznie chaotyczny. Ten będzie lepiej rozpisany, więc pewnie chętniej będzie wam się go czytało. Mam nadzieję, że uda mi się go ogarnąć w tym tygodniu, bo mam jeszcze pewien pomysł na quiz i chcę go może skończyć na przyszły weekend, bo i tak Venandi nie zajmę się przy takim nakładzie obowiązków. Bardzo nad tym ubolewam, ale no cóż… Przecież ogólną wiedzą dorosłych na świecie jest to, że uczeń nic nie robi. No i nasza doba ma standardowo 48, a nie 24h. Tak wiem wyżalam się, ale ponoć marudzenie to choroba naszego pokolenia. W takim razie, żeby nie było, że znowu siedze na d**** i nie zajmuję się niczym, zabieram się już za pisanie. A wy oczekujcie w najbliższych dniach czegoś ode mnie. I trzymajcie kciuki za mój sprawdzian z historii w piątek! Wam też powodzenia życzę.
~Siula~