Chyba każdy zna to uczucie, kiedy jakaś piosenka przypadnie wam do gustu i ciągle jej słuchacie. Ale ja mam inny problem.

Nasłuchałam się cudownej piosenki "Saturn" od Sleeping at last. Normalnie cały czas mam ochotę włączyć ją na głośniku, zamknąć oczy i myśleć o różnych historyjach i wydarzeniach.

Budowa tego utworu jest dość ciekawa. Cała piosenka trwa około 4 minuty, ale 2 minuty trwa muzyczny wstęp [czyli że tylko melodia bez słów]. To mi się bardzo podoba, ponieważ jest spokojne, a nie gwałtowne. Przejście w słowa też nie jest nagłe.

Niestety, jest coś, co zmienia postrzeganie tej piosenki przeze mnie.

Słuchając melodii, wyobrażam sobie wielki zamek, położony gdzieś na wzgórzu. Trawa ma piękny, zielony kolor. Słońce pada na wysokie drzewa, tworząc atmosferę cienistą, gdzie schowa się osoba, szukająca spokoju, samotności…

Zimą, śnieg pokrywa każde wolne miejsce. Poczynając od boiska do gry, kończąc na kamieniach przy wjeździe.

Kiedy jednak pojawiają się słowa, a ja, tłumaczę je dokładnie w umyśle, moje wyobrażenie nabiera kolorów.

Teraz nie widzę pustego dziedzińca, okrytego kurzem zapomnienia.

Nie słyszę ciszy, wydobywającej się z budynku.

Nie czuje nawet chłodnego powiewu wiatru, który zagubiony nie ma na kogo wiać.

Widzę chłopców, którzy śmieją się. Głosy radości, wydobywające się z ich ust, skierowane są do ich nauczyciela. Codziennie widzą go, czekając na coś niespodziewanego.

"Czy tym razem będziemy stawać na ławkach?"

"Kopać piłkę, krzycząc ideę świata?"

"Wyrywać kartki z podręcznika, śmiejąc się z jedynej prostej lekcji?"

Potem słowa zwalniają…

A ja widzę chłopaka, leżącego na ziemi.

Martwa ręka, a obok pistolet.

Na głowie korona z gałęzi, ostatnia pamiątka po przyjaciołach.

I jego ojca, który że łzami w oczach przeklina swoje zachowanie.

Potem jestem w klasie.

Nauczyciel wychodzi z niej, a uczniowie stają na ławce.

Krzyczą słowa, zapamiętane przez niego do końca życia.

"Kapitanie, mój Kapitanie!"

Edit: Popłakałam się pisząc to…