– O kurczaki! – wykrzyknęła Wika. – Jak tu ładnie!
– Trafiliśmy do zaświatów- powiedział Piotrek. W sumie była to trochę prawda. Białe coś w pudełko nagle wciągnęło ich tutaj, więc to chyba są jakieś zaświaty.
– To wygląda jak jakiś wielgachny ogród! – stwierdził chłopak i miał rację. Miejsce do którego trafili właśnie tak wyglądało. Żwirkowe alejki otoczone krzewami w różnych odcienach zieleni, rabatki kwiatowe, polanka z mnóstwem drzew a w oddali widać było łąkę. Cały ogród otaczała rzeka. Jednak uwagę dzieci przykuł wielki obrośnięty bluszczem mur.
– Chodźmy tam – wskazała na mur dziewczyna. No więc poszli.
– To wygląda jak jakaś wioska! – powiedziała po chwili namysłu. – Tu dom, tam dom, tu pole uprawne, tam zwierzęta w zagrodzie.
– Masz rację! Chodźmy może zapytać się któregoś z mieszkańców gdzie jesteśmy – zaproponował Piotrek. Wika ochoczo ruszyła w kierunku jednej z dziewczyn, która właśnie karmiła owce.
– Dzień dobry Pani – odezwała się grzecznie dziewczyna.
– Dzień dobry. Co tutaj robicie? – zapytała kobieta. – Wszystkie dzieci są teraz w ogrodzie na zajęciach.
– Bo my nie jesteśmy stąd. Teleport w pudełku nas tu przeteleportował! – odpowiedział Piotrek.
– TELEPORT?! CZYLI TO PRAWDA?! – wykrzyknęła dziewczyna i gdzieś pobiegła.
– Dziwne – powiedziała Wika. Zaraz potem przybiegła dziewczyna wraz z ubraną w letnią sukienkę kobietę, która miała na sobie wielki słomiany kapelusz. Ta pierwsze wróciła do karmienia zwierząt, jednak ukradkiem ich obserwując.
– Nazywam się Nica – przedstawiła się osoba w słomianym kapeluszu. Wyglądała bardzo przyjaźnie.
– Ja jestem Wika, a to Piotrek. Mamy do pani dwa pytania. Jak mamy wrócić do domu i o co chodzi z tym teleportem? – zapytała odważnie Wika. Rodzeństwo czekało w napięciu na odpowiedź Nici.
– Jest taka legenda. "Dwia postaci ze świata zewnętrzenego przyjdą tu teleportem. Tym umieszczonym w studni, przez który nikt przejść nie może. Te dwie osoby uratują ogród przed Hoji, mrokiem uśmiercającym rośliny" – powiedziała kobieta, robiąc co chwilę przerwy na zastanowienie się. Piotrek uważnie na nią spojrzał. Wygląda na zwykłą wiejską osóbkę, a jest tak mądra.
– Wow – zaciekawiła się Wika. – Mamy przed czymś was uratować?
– Z tego co jest napisane w legendzie to tak – powiedziała spokojnie dziewczyna. Pomimo ekscytującego momentu zachowywała spokój. Rodzeństwo znów było pod wrażeniem.
– A ten Hoji, co to jest? – zapytał Piotrek po chwili namysłu. Coś co uśmierca rośliny nie może być przecież fajne i milutkie. Trzeba wiedzieć z czym będzie się walczyć.
– Pokażę wam – powiedziała Nica i zabrała dzieci w głąb ogrodu. Idąc ścieżką widzieli piękne drzewa, dęby, kasztanowce i klony. Na drzewach mieściło się mnóstwo ptasich gniazd. Wokół alejki rosły piękne krzaki malin i jagód. Rodzeństwo zrewało po jednej malinie i poszło dalej. Przeszli obok rzeki. Przecinała ścieżkę, więc musieli przejść po moście. Nagle Nica się zatrzymała i dzieci zobaczyły coś, nie nie wyglądało już tak przyjemnie…

~⛔️⚠️